Κάθε πρωί που χέζω, ακούγεται από τον φωταγωγό η γέφυρα του ποταμού Κβάι. Κάθε πρωί, ίδια ώρα, λίγο πριν φύγω για τη δουλειά, κάποιος ακούει ολόκληρο το μουσικό θέμα από την επική ταινία των παιδικών μας χρόνων, αυτή τη μουσική με το χαρακτηριστικό σφύριγμα- κι εγώ ξαφνικά αισθάνομαι σαν να περιμένει μια ολόκληρη διμοιρία αιχμαλώτων […]
Βραδινή καλοκαιρινή βόλτα, από αυτές με το ελαφρό αεράκι και τα αργόσυρτα βήματα, ανάμεσα από πολυκατοικίες του ’80 και μικρές συστάδες δέντρων. Απέναντι καμμιά πενηνταριά μέτρα μακριά, με μια γιαγιά κάτασπρων μαλλιών, διαβάτισσα στην κάθοδο, να πλησιάζει αργά και σταθερά πάνω στο Πι της. Απο ψηλά ακούγεται στα ξαφνικά (ή πάντως έτσι μου φάνηκε), μια […]
μια ιστορία θέρους, σε δύο κάδρα
ακούμπησε το κεφάλι του στο πλαστικό άθραυστο φινιστρίνι μόλις είχε καθήσει στη θέση του, με την κούραση του ανθρώπου που επιστρέφει στην πόλη κοίταξε αφηρημένος έξω, τις πολεμίστρες με τα κανόνια, τη θάλασσα, και τον ήλιο που ζεμάταγε- -τυφλώθηκε προσωρινά- το αριστερό του μπράτσο ακουμπούσε στο σαγρέ περβάζι του έκανε εντύπωση πόσο ανώμαλο ήταν- με […]
Έπεσε το ποδήλατο στο πλάι πάνω στις γλάστρες-το είχα στηρίξει στην κουπαστή του μπαλκονιού-, και μοσκομύρισε ο τόπος δυόσμο. Με προσπέρασε στο δρόμο με το μηχανάκι του-ντάλα ήλιο-και άφησε πίσω του μπόχα από εξάτμιση και paco rabanne. Ξημέρωσε και από την κούραση δεν ήξερα τι μέρα είναι, μέχρι που λιγ(δ)ώθηκα από τη […]
Σήμερα άκουσα το πρώτο τζιτζίκι-2 Ιούνη, στις 4 το απόγευμα, στο δρόμο από τη Χώρα-πάνω από τις γάτες που δροσίζονταν στον ίσκιο. Λούφαξε γρήγορα. Και στις 4 το ξημέρωμα ακουσα γκιώνη, κόκκορα και κουκουβάγια να πλέκουν τις φωνές τους με σεβασμό. Το πάλεψε ο κόκκορας αλλά η νύχτα επέμεινε για ώρα ακόμη. Ανακάλυψα πόσο ανακουφίζουν […]
Θυμάμαι να κατηφορίζουμε την Καυτάτζόγλου εκείνη την Κυριακή-με το αμάξι το Vauxhall ή με τα πόδια; Η μνήμη θολώνει. Πήγαμε με τον μπαμπά μου σε μια λαϊκή κοντά στο σπίτι, στον Άγιο Ελευθέριο. Μάλλον δηλαδή, αυτή την αίσθηση έχω. Θυμάμαι τον ήλιο και την μεγάλη κατηφόρα. Στην μαμά μου δεν είχαμε πει τίποτε. Ήταν η […]
Αέρας που λυσσομανά/κύμα που σκάει με πάταγο/πεύκα που μοιρολογούν/ζωντανά που λουφάζουν/καρδιές που λαχταρούν/ Αντάρα.
Τώρα που έφυγε και η τελευταία από τους παλιούς, μπορώ-χωρίς φόβο-να πω την ιστορία αυτή που την φυλάω δυο δεκαετίες και βάλε μέσα μου. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν το δεύτερο στη σειρά που βρισκόμουν στα πατρογονικά εδάφη προσπαθώντας να ξαναπιάσω το νήμα της οικογένειας από κει που το είχε αφήσει ο αδερφός μου. Το πέτρινο […]
Θα ήταν μια απλή φωτογραφία από τς χιλιάδες που έχω τραβήξει στη ζωή μου και τις εκατοντάδες που τύπωσα στο σκοτεινό μου θάλαμο, μέσα σ’εκείνο το αποθηκάκι. Δεκάδες από αυτές από το Βλυχό στην Ύδρα που μεγάλωσα τα καλοκαίρια και αρκετές από αυτή την παραλία κάτω από το σπίτι. Έχει μάλιστα και το αγαπημένο μου […]
Σταμάτησε να κάνει απλωτές και γύρισε ανάσκελα- άνοιξε χέρια πόδια σαν αστερίας και αφέθηκε να επιπλέει στη ρυτιδιασμένη επιφάνεια. Θαύμα είναι, θαύμα είπε, βουλιάζοντας το βλέμμα του στον άδειο ουρανό. Και το ρέμα τον παρέσυρε αργά, προς τ’ανοιχτά. Κανείς δεν τον ξανάδε.