<<Ζεματάς>>, του ψιθύρισε στ’αυτί. <<Ζεματάς ολόκληρος>>. Αυτός βόγγηξε έτσι όπως τη σκέπαζε με το βαρύ κορμί του κάτω από όλη αυτή την παχιά γούνα που τους προστάτευε από το πολικό κρύο. Την άγγιζε όσο πιο τρυφερά μπορούσε, φοβόταν μη την πονέσει, φοβόταν μην την λιώσει με το βάρος του, του άρεσε που του μίλαγε, του […]
Πέντε χρόνια σήμερα κλείνουν τα καθέκαστα. Η σχετικότητα του χρόνου μού προκαλεί ίλιγγο. Μια καλλίτερη χρονιά σε όλ@ς.
Ένας άνθρωπος βαδίζει με σταθερό βήμα, πάνω στη διαχωριστική λωρίδα. Κρατά έναν καφέ στο αριστερό χέρι, ενώ το δεξί του είναι υψωμένο σε έναν συνεχόμενο “ύστατο” χαιρετισμό- προς τους διερχόμενους αντίθετα οδηγούς. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση δίνει. Στην πραγματικότητα χαιρετά κάποιον· μακριά. Κάποιον που στέκεται απέναντι, ίσως στην πλαγιά ενός βουνού, ή που δρασκελίζει ένα […]
Είναι σαν να ετοιμάζεσαι για ένα σύντομο ταξείδι, με μια μικρή δερμάτινη βαλίτσα, μάλλον χρώματος καφέ. Βάζεις μέσα τα απολύτως απαραίτητα: Μια πετσέτα προσώπου, δυο αλλαξιές εσώρουχα, ένα δεύτερο ποκάμισο και οπωσδήποτε μια οδοντόκρεμα, παρέα με το πράσινο σαπούνι σου. Συμπληρώνεις ίσως, με μια βούρτσα για να καθαρίζεις το μοναδικό ζευγάρι παπουτσιών σου και ένα […]
Σήμερα το μεσημέρι στο μονοπάτι για τη Χώρα, συνάντησα το δεκάχρονο εαυτό μου. Ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση-όπως όλοι οι παιδικοί εαυτοί. Ήμουν βρεγμένος, χαμογελαστός και στο ένα χέρι κρατούσα μια εφημερίδα και κανά δυο περιοδικά. Το άλλο μου, παράσφιγγε τα ρέστα. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω πως με είχαν στείλει στη Χώρα για εφημερίδα […]
Είδα το κεφάλι του να προεξέχει από τους θάμνους της πυλωτής και να κατευθύνεται προς τον κάδο των σκουπιδιών. Το βήμα του είχε κάτι σε πηδηχτό αλλά και σε σούρσιμο·το σίγουρο ήταν πως ήταν βιαστικό. Περασμένα μεσάνυχτα, ψυχή γύρω. Όπου νά’ναι θα ξεπρόβαλε από τη γωνία, εκθέτοντας και το υπόλοιπο σώμα στο αδηφάγο βλέμμα του […]
Μας λέγαν μικρά παιδιά σαν ήμασταν: “Την ημέρα που ο ήλιος και η σελήνη μαζί θα κοκκινίσουν, τότε θα φύγουμε από τα σπίτια μας για πάντα.” Μας το μαθαίναν στο σχολειό, το γράφαν και οι εφημερίδες, το κουβεντιάζαν πάντα οι μεγάλοι, το αναμασάγαμε και μεις μέσα στα παιγνίδια μας και αντρειωνόμασταν με κάποιο τρόπο, περιμένοντας […]
Το παρακάτω κείμενό μου θα έστεκε χωρίς εισαγωγή. Θεωρώ όμως σημαντική λεπτομέρεια το ό,τι γράφτηκε κάπου στα 1993-94. Δημοσιεύτηκε με τη μορφή επιστολής στη στήλη με τα γράμματα αναγνωστών τής τότε Ελευθεροτυπίας: <<Είναι η Μητέρα μας κι εμείς το ξεχάσαμε·είμαστε τα πιο “εξελιγμένα” παιδιά της αλλά φτάσαμε να την προδώσουμε. Τη βιάζουμε απροκάλυπτα, αφανίζοντας ταυτόχρονα […]
Σαν τις άκρες απ’το μαντήλι μου είμαι κι εγώ δεμένη, ρόδο μου, τρυφερέ μου; Κι αν άλλον αγαπήσω, θα σε κάνω να κλάψεις ρόδο μου, τρυφερέ μου; Μα τα σκουλαρίκια λάμπουν στ’αυτιά μου σα διαμάντια, ρόδο μου, τρυφερέ μου Εσένα αντράκι μ’ αγαπώ, όπως το μέλι στην κηρήθρα, ρόδο μου, τρυφερέ μου. (μετάφραση από τουρκικά […]
Εκείνο το βράδυ το πήρε απόφαση·επιτέλους. Έστησε τη σκάλα ακουμπιστά στο στύλο της ΔΕΗ, ανέβηκε αργά μέχρι το πλατύσκαλο και με το σκουπόξυλο έδωσε μια στο γλόμπο. Κι εγένετο σκότος· το πολυπόθητο. Έμεινε ‘κει μαρμαρωμένος, όσο να συνηθίσουν τα μάτια στο φως των αστεριών και την αντανάκλαση της θάλασσας-της άηχης εκείνο το απόβραδο. Και τώρα; […]
Είχα ξεχάσει μες τη τσέπη του μαγιώ φύλλα ξερά από τη λεβάντα του κήπου. Κι έτσι όπως βούτηξα στη θάλασσα μετά, βρέθηκαν οι λεβάντες στον κόσμο του βυθού Και μοσκομύρισε ο τόπος. Και βρέθηκε ένας αχινός που τις μάζεψε μία-μία και τις πέρασε στα αγκάθια της καλής του που ήταν έτοιμη να γεννήσει. Πού να […]
Είναι ακούνητη η θάλασσα απόψε-ακούνητοι ηχούν κ’ οι άνθρωποι. Μόνο στο βάθος παίζει ένα ραδιοφωνάκι, το φέρνει το αεράκι σαν ασήμαντο -μπορεί από τη βάρκα απέναντι που απλώνει δίχτυα ή από κάποια βεράντα κάπου στα χαμένα πεύκα. Α, και μια κουκουβάγια που με απείλησε ή με παρακάλεσε-ποτέ μου δεν κατάλαβα. Της απάντησαν τα χελιδόνια που […]
Όταν ο άνεμος κάνει το πεύκο να θροΐζει, δεν ξέρω αν είναι ο άνεμος που προσπαθεί να μου μιλήσει ή το πεύκο.
Ενώ οι κάτοικοι αυτής της πόλης ζούσαν για πέμπτη ημέρα την αποπνικτική ατμόσφαιρα της “αφρικανικής σκόνης” και ίδρωναν βλαστημώντας την τύχη τους, κάποια παιδιά της ερήμου έστεκαν στα υψώματα αγέρωχα, κάτω από τη θολή τη συννεφιά με τον μικρό τον ήλιο- τα μάτια τους προβάλαν μέσα από μαντίλες, μπαντιέρες κάτω από τα χνώτα τού Σιμούν, […]
Άθελά μου πάτησα με το άρβυλο ένα πεσμένο κάστανο κι αυτό βυθίστηκε στο νοτισμένο χώμα χωρίς καμιά αντίσταση. Δεν το άκουσα να βουλιάζει·το ένιωσα μόνο στη σόλα μου. Έκανα ένα βήμα πίσω και το παρατήρησα·είχε μια ακανόνιστη στρογγυλάδα και διατηρούσε ακόμα τη γυαλάδα του. Είχε αφεθεί να το ρουφήξει το έδαφος· μέχρι εκείνη τη στιγμή […]
Ἐχθές, κατά τόν συνήθην ὁλονύκτιον ἐφιάλτην μου, ἀνελογιζόμην πώς ἡ διακοπή τῆς θαλασσίας συγκοινωνίας διά τῆς διώρυγος τοῡ Σουέζ, ποσῶς ὀφείλεται εἰς τό μέγαν δεξαμενόπλοιον, τό φέρον χιλιάδας ἐμπορευματοκιβώτια, ἀλλά εἰς ὄλας ἐκείνας τᾶς μυριάδας τῶν καταποντισθεισῶν ψυχῶν εἰς ὄλα τά μήκη καί πλάτη τῶν ὠκεανῶν, τῶν πελάγων καί τῶν κλειστῶν θαλασσῶν συμπεριλαμβανομένων. Καί δέν […]
Είχε στρέψει το κεφάλι του προς τον νυχτερινό ουρανό, ακουμπώντας το ανέμελα στο χαμηλό τοιχάκι που στήριζε ήδη την πλάτη του. Άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στην ξαστεριά, προσπαθώντας όπως κάνει τα καλοκαίρια στις παραλίες, να αναγνωρίσει τους ελάχιστους αστερισμούς που ήξερε. Μόνο που τώρα δεν ήταν καλοκαίρι· ήταν μια δροσερή ανοιξιάτικη νύχτα και […]
Συνεχίζοντας την καταφυγή σε έναν παράλληλο κόσμο-που σίγουρα έχει πολλά στοιχεία του παρελθόντος, αρκετά του μέλλοντος αλλά ελάχιστα του παρόντος-παρουσιάζεται σήμερα άλλη μια σελίδα στα Καθέκαστα, “τα (αερο)πλάνα”. Πρόκειται για βιντεάκια διάρκειας γύρω στο ένα λεπτό, όλα τραβηγμένα από το 2011 και δώθε-φαίνεται και στην ανάλυση που βελτιώνεται με τα χρόνια-όλα από κινητό και σχεδόν […]
Ένιωσε τις σταγόνες της βροχής να του δροσίζουν το πρόσωπο· πρώτα άνοιξε τα χείλια του και άφησε με βουλιμία το νερό να ποτίσει τη γλώσσα του και τον λάρυγγά του. Τα μάτια του ήταν ακόμα κλειστά. Μόνο αφού φάνηκε να ξεδιψά, έκαναν τα βλέφαρά του μια ανεπαίσθητη κίνηση· ήταν πιο κοπιαστικό από ό,τι πίστευε. Αν […]
Κάποτε, κάποια στιγμή πριν αρκετά χρόνια, είχε κυκλοφορήσει στην πιάτσα των αντρών, πως υπήρχε ένας τύπος που έκλαιγε όταν έχυνε. Αυτό είχε προκαλέσει μεγάλο θόρυβο και φυσικά την ανάλογη θυμηδία ανάμεσα στους ομόφυλούς του, γιατί σύμφωνα με πολλούς έμπειρους αρσενικούς εραστές, “επρόκειτο για ένα χαρακτηριστικό του αντίθετου φύλου, μια εκδήλωση που δήλωνε σαφώς αδυναμία και […]
Το μεσημέρι με πήρε ο ύπνος κάτω από μια ροδιά. Τώρα που το σκέφτομαι όμως, σ’αυτή τη γειτονιά υπάρχουν μόνο νερατζιές. Άρα αποκοιμήθηκα κάτω από μία νερατζιά- “φυστικιά ήταν”, με διόρθωσε ο Νίκος. Ω, δεν έχω ξαναδεί φυστικιά. Ούτε ροδιά βέβαια. Τίποτα δεν έχω δει. Μόνο κάτι πεύκα, κάτι συκιές και κανά έλατο. Και πλατάνια […]
Τέσσερα χρόνια κλείνουν σήμερα που ξεκίνησαν “τα καθέκαστα”(περιλαμβάνοντας φυσικά και παλιότερα κείμενα). Σας ευχαριστώ όλους πολύ για για την παρέα. Ελπίζω να είστε υγιείς και οπλισμένοι με υπομονή. Μια καλύτερη χρονιά και μια μεγάλη αγκαλιά. Σας φιλώ, ο Κωστής
Όταν ήμασταν μικροί στα Πατήσια, εκεί στην πλατεία του αγίου Νικολάου που την γέμιζαν οι φωνές και τα ποδήλατά μας, διάβαινε συχνά ένας γέρος·γέρο τουλάχιστον τονέ θυμούμαι γω. Και θεόρατο. Είχε μακριά μαλλιά και μούσια σαν τους αγίους που μας λέγανε στο κατηχητικό κι ήταν ντυμένος πάντα με ένα σακάκι τριμμένο κι ένα παντελόνι ασορτί-χειμώνα-καλοκαίρι. […]
Θέλω να βγω έξω, να σκάψω μια γούβα με τα χέρια μου στο χιόνι κι εκεί να κουλουριαστώ ολόγυμνος·να με γλυκάνει ο ύπνος, τα βλέφαρα βαριά να τρεμοπαίζουν μόνο σαν ονειρεύομαι. Κι εκεί να με βρούνε άθικτο δύο και βάλε χιλιάδες χρόνια μετά και να σπούνε το κεφάλι τους να καταλάβουν ποιας θυσίας σφάγιο υπήρξα· […]
Σήμερα βγήκε ένας ήλιος·ασθενικός αλλά ζεστός. Κι έτσι όπως τον έβλεπε καθισμένος στο μπαλκόνι του, τυλιγμένος στην μάλλινη κουβέρτα, ένιωσε μια λαχτάρα να τρέξει σε ένα λιβάδι. Αλλά λιβάδια δεν υπήρχαν κοντά-δεν ήξερε αν υπήρχαν καν πια-αλλά αυτό που ήταν σίγουρο ήταν πως απαγορευόταν να τρέξει έξω χωρίς λόγο·ήταν σε κατ’οίκον περιορισμό. Όπως όλοι. Μήπως […]
Θα ήθελα να πετούσα μια νύχτα σαν κι αυτή, μεταφέροντας στο μονοκινητήριό μου το ταχυδρομείο από την Παταγονία στο Μπουένος Άυρες και μπροστά στην καταιγίδα να ένιωθα το χέρι τού ασυρματιστή από το πίσω κουβούκλιο, να ακουμπά όλο εμπιστοσύνη τον ώμο μου.
Τον κοίταζα εμβρόντητος από το απέναντι μπαλκόνι·είχε βγει χάραμα να ποτίσει τα λιγοστά του λουλούδια, Δεκέμβρη μήνα, θεόγυμνος. Δεν φάνηκε να ενοχλείται, ούτε από το κρύο, ούτε από τη δημόσια θέα·δεν σήκωσε ούτε για μια στιγμή το βλέμμα του από τις γλάστρες. Έκανε ό,τι είχε να κάνει κι εξαφανίστηκε μέσα στο διαμέρισμα. Σε λίγο άκουσα […]
Πετώντας πάνω από την εγκαταλελειμμένη Αθήνα με το αερόστατο, έπαθα φούιτ και άρχισα να χάνω ύψος. Νόμιζα πως ήρθε το τέλος μου αλλά ευτυχώς λίγο πριν τη συντριβή, πιάστηκε το μπαλόνι στο δόρυ της θεάς Αθηνάς-στο Πεδίον του Άρεως- και το καλάθι έμεινε μετέωρο κανά δυο μέτρα από το έδαφος. Όταν με χίλια δυο ζόρια […]
Απόψε, η τρίτη εκπομπή “του ραδιοφώνου”, μια ιστορία από το βιβλίο του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη :”Παγανιστικές δοξασίες της θεσσαλικής επαρχίας” (εκδόσεις αντίποδες). τα λυκοτόμαρα του Πευκόφυτου λοιπόν. καλή ακρόαση
Από το μπαλκόνι μου βλέπω τις κορυφές του Κιλιμάντζαρο να ανατέλλουν κάτασπρες και παγωμένες. Μαζί και τις πλαγιές του τις αφιλόξενες και τους πρόποδες τούς καταπράσινους, εκεί που αργοκυλάει ο ποταμός ο Νέστος, φαρδύς και απέραντος, ανάμεσα από κουφάρια αγαλμάτων- κίτρινα και θειώδη από τις στάχτες της Αίτνας, όλα με βλέμματα άδεια. Ακούω μέχρις εδώ […]
Δηλαδή μου λες, πως περίμενες στο προαύλιο αρκετά λεπτά αφού χτύπησε το κουδούνι, φορώντας αυτή τη μάσκα που έπνιγε την ανάσα σου αλλά εντάξει όλα μια συνήθεια είναι, και περίμενες λοιπόν, γιατί η “μικρή” σου- έτσι την φώναζες για να την πειράξεις κι αυτή κοκκίνιζε και σού’λεγε “σιγά τι είναι δυο χρόνια διαφορά;”-πάντα καθυστερούσε να […]
Με κοίταξες βουτηγμένη στη λαγνεία. Έβγαλες από την τσέπη το αγαπημένο σου κραγιόν-κάποτε μου είχες πει πως το φορούσες από το σχολείο ακόμα-και χωρίς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω μου, άρχισες να το βάζεις- πάνω από την μάσκα. Οι κινήσεις σου ήταν σταθερές, απαλές και τρυφερές. Το ύφασμα σαγηνευμένο από την υγρή ανάσα […]
Βγήκε λοιπόν, αργά χθες τη νύχτα, στον “αέρα”, το πρώτο ηχητικό στη σελίδα “του ραδιοφώνου”. Μια μικρή δοκιμή ελεύθερα προσβάσιμη για την ώρα (με δυνατότητα εισφοράς). Ένα πολύ παλιό αγαπημένο νεανικό ανάγνωσμα, όταν ακόμα η επιστημονική φαντασία ήταν φαντασία. Πρωτοδημοσιεύτηκε το 1954. Στην Ελλάδα εκδόθηκε το 1961 από τις εκδόσεις Γαλαξίας και κατόπιν το 1978 […]
Τη νύχτα άλλαξε ο άνεμος. Το ένιωσα στον ύπνο μου, με το μαξιλάρι μούσκεμα από τον ιδρώτα και κάτι να με σπρώχνει να πάω να δω τι γίνεται και μέσα· τι είναι αυτός ο θόρυβος, να ελέγξω πλώρα πρύμα αν είναι κάτι, αν έχουμε ξεσύρει, ή αν είναι κάποιος- -που έχω το σουγιά μου; Αλλά […]
Νά’μουνα τριζόνι. Νά’μουνα νύχτα δηλαδή, και καλοκαίρι. Μαζί κι η σιγαλιά που απλώνεται για ν’ακουστεί. Γιατί αυτό σημαίνει νά’σαι τριζόνι·όλα να σ’αφουγκράζονται. Κι εσύ αμέριμνο να τερερίζεις, ώσπου να πάρει να χαράζει.
Σήμερα το ξημέρωμα, κάποιος αδελφός πέταξε στο χωνευτήρι τα κόκκαλα του αδελφού του. Δεν πρόλαβε αγαπημένο χέρι να τα αποθέσει μαλακά στο λευκό σεντόνι·μήτε κόκκινο κρασί να τα ξεπλύνει. Μύρο κανείς δεν έφερε. Και πάνω στις κουφάλες των ματιών κανένα βλέμμα δεν εδέησε να σταθεί. Κάτι γάντια ξένα τά’ριξαν όλα μαζί στο καρότσι της οικοδομής και […]
Με είδες να σιωπώ με σφαλιχτά μάτια λίγο πριν την πρώτη μου μπουκιά και αναρωτήθηκες: «Προσεύχεσαι;» Το άκουσα με έκπληξη αλλά λίγες στιγμές μετά-τα μάτια ακόμα σφαλιχτά-έγνεψα με το πηγούνι «ναι». Σα να μειδίασα μαζί. Και φύγαν απ’το στόμα μου τρεις λέξεις: «Προσεύχομαι στο Κενό.» (ΣΙΓΗ) «Κι απάντηση δεν παίρνω.», συμπλήρωσε το στόμα μου. Και […]
Ήταν μια ιστορία διαβολικών συμπτώσεων και εκπλήξεων. Το ’52, είχε έρθει εκδρομή στο Ηράκλειο, με το σχολείο. Την είδα λοιπόν εγώ-είχα έρθει από το Μετόχι, απ’έξω, κάναμε βόλτες εκεί, νυφοπάζαρο τώρα, πάνω-κάτω πάνω-κάτω- όπως και στα Χανιά να πούμε, το νυφοπάζαρο ήταν στου Μπόλαρη και τα Σαββατοκύριακα ήτανε στο… στο λιμάνι, κάτω, το ξέρεις αυτό; […]
Θέλω να ζήσω εκεί στο ανάμεσα από το κύμα και το δάσος/ εκεί όπου τις νύχτες το πλαγκτόν φεγγοβολά από τη μια κι αντιφεγγίζουν οι πυγολαμπίδες από την άλλη/ ή μήπως είν’ το ανάποδο;
Μου τηλεφώνησες για να το πεις- -πως ακόμα παλεύεις να συγχωρήσεις τον πατέρα σου και μέσα στη δίνη σου αυτή θυμήθηκες πως, πριν το πόλεμο σας έφερε στο σπίτι μια μέρα, ένα γραμμόφωνο- -με δίσκους πολλούς μαζί, ολόκληρο έπιπλο βαρύ, όχι από τα μικρά! Κι αυτό έδειχνε, πως αυτός ο στριφνός κι αγέλαστος άνθρωπος, μέσα […]
Όλη νύχτα ακούω βουή κυμάτων που σφαδάζουν και λυσσομανάνε αφρό πάνω στα βράχια, κι ανάμεσά τους ακούγεται ο Βόμβος- -μηχανής βαποριού, μια να σβήνει μια να δυναμώνει και είναι σαν να το βλέπω μια να ισορροπεί στις κορφές των κυμάτων και μια να χάνεται στις κοιλάδες τους. Μα τούτος ο Βόμβος δεν ξεμακραίνει. Τον ακούω […]
Είναι το φυσικό να σε παίρνει ο ύπνος κάτω από τη συκιά στο γεφύρι το χτισμένο πάνω στο πέλαγος- εκεί που φυσάει το βοριαδάκι από τη μια και η κατεβασιά της ρεματιάς από την άλλη. Και είναι φυσικό που σ’ αυτό το αποκοίμισμά σου, τα σύκα τα ορθάνοιχτα, παντού πεσμένα γύρω, γεμίζουν μέλια και μυρωδιές […]
Μέσα στο σούρουπο, το χέρι μου έσκυψε και ψαχούλεψε ανάμεσα στις πεσμένες πευκοβελόνες αναζητώντας το αντικείμενο που δευτερόλεπτα πριν το μάτι μου είχε διακρίνει-έκπληκτο- να φωσφορίζει. Στιγμιαία πίστεψα, άγνωστο γιατί, πως είναι ένα σπασμένο usb. Καμμία λογική φυσικά, φωσφορίζουν τα usb; (Μάλλον η απλοποιητική μου σκέψη βάφτισε με αυτόν τον όρο ακαριαία και συλλήβδην ο,τιδήποτε […]
Ήταν 12 καταμεσήμερο και η σφουγγαρίστρα μου πήδηξε στο κενό-από τον πέμπτο. Όλοι στη γειτονιά έμειναν εμβρόντητοι. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί γιατί, όλοι μιλούσαν για τον απορροφητικό χαρακτήρα της και το αστραποβόλο σχεδόν φωσφοριζέ κίτρινο χρώμα της. Εγώ όμως ήξερα. Είχε πάρει το αυτί μου κάτι ψιλοκουβέντες της στο σπίτι, κάτι μασημένα μου σου […]
Σαν σε τελετουργία γνωστή από αιώνες-όταν τα βράδια έπαιρναν να ζεσταίνουν-ησύχασαν οι δρόμοι κι ακούστηκαν οι σκόρπιες κουβέντες από τις γύρω πολυκατοικίες. Εσύ, σηκώθηκες, έφερες την μπαλαντέζα, τράβηξες το μακρύ καλώδιο της κεραίας, ακούμπησες την τηλεόραση πάνω στο τραπέζι του μπαλκονιού. Έσυρες την μπαμπού πολυθρόνα κι έκατσες απέναντι. Και την κύτταξες. Και ζεστάθηκε η ψυχή […]
Ένα κομπολόι είναι αυτός ο κόσμος και χαρά σ’αυτόν που ξέρει να το παίζει. <<Ὑψηλὴ μορφή, μὲ λευκὸν σαρίκι, μὲ μαύρην χλαῖναν καὶ χιτῶνα χρωματιστόν>στεκόταν έξω από το κλειστό σουβλατζίδικο, το γωνιακό, ακριβώς απέναντι από την είσοδο του σταθμού στο Θησείον. Οι λιγοστοί διαβάτες δεν έδιναν πολλή σημασία, όλοι βιαστικοί να φτάσουν στις δουλειές […]
Ο πατέρας έφυγε. Θέλω να πω: είναι στην πρώτη γραμμή. Στέκεται και περιμένει. Ή μάλλον δεν κάθεται ποτέ. Όλο νέες εισαγωγές στο νοσοκομείο κι εκείνος πρέπει ν’ αποφασίσει. Ήρεμα, ψύχραιμα. Να μην πανικοβάλλεται μες στον πανικό.Όταν γυρίσει στο σπίτι, όχι πολλές αγκαλιές.Πώς είναι ένας ήρωας ο πατέρας όταν όλοι τον αποφεύγουν; Δεν τον πλησιάζουν. Κι […]
Όταν μου στέρησαν το Έξω και μου απέμεινε το Μέσα βρέθηκα σε ένα κτήμα τη στιγμή που όλα άνθιζαν. Λίγο από ενοχή, λίγο από ενθουσιασμό και λίγο από αγάπη θέλησα κάθε μέρα να μοιραστώ αυτό που έβλεπα. Ένας μαγικός παλιός macro φακός του κ.Τζώρτζη, ένα τασάκι που έσπασε και έγινε βάση για τα φωτάκια, φέτες από […]
ήχος Το τοπίο ήταν σαν αυτά τα ημιορεινά λειβάδια, τα απέραντα και κατά τόπους ανισόπεδα, τα μόλις χορταριασμένα. Η λάσπη του καρόδρομου το διέσχιζε σαν μια φαρδιά παλιά πληγή που αργεί να επουλωθεί από το χιονιά ενός χειμώνα που τό’σκαγε με βαριά βήματα. Τα σπίτια, ήσουν δεν ήσουν σίγουρος αν ήταν αγροτόσπιτα~ πανομοιότυπα, με ένα […]
I hope you don’t have to experience extreme measures like this.. There is a general confusion…panic.. anxiety.. We have almost 500 hundred deads. A lot of people won’t leave the country and this is good for the whole Europe although the situation in France and Germany is getting worse. And we have no war. But […]
Ζω ψηλά, πάνω σ’ένα κατάρτι. Στη νηνεμία του μεσημεριού μ’αρέσει που λιάζομαι κουρνιασμένος γύρω του. Έχει μια σιγαλιά-σαν οι ακτίνες του ήλιου- που πέφτουν κατακόρυφα για να ξεβάψουν τη θάλασσα και να την κάνουν ρηχή σαν λίμνη-να βουβαίνουν κάθε ήχο. Μόνο τα τιτιβίσματα από τη στεριά ακούγονται-αλλά δεν με νοιάζουν. Στη στεριά δεν ξαναβγαίνω. Αν […]
στο βάθος ακούγεται η τηλεόραση. …αλλά εγώ, να μου το πούνε, θα τό’χω υπόψη μου, όσο μπορώ, όσο μπορώ, θα ελέγχω, όσο μπορώ. γελάει ο Ν. λέει, «κοίταξε να σου πω» μου λέει, «ξεχνάς, βέβαια, ξεχνάς τι να κάνουμε, δεν πειράζει, αυτό δεν είναι σπουδαίο.» βήχει …αλλά εγώ τα πάρα πάνω σκέφτομαι, τα περισσότερα δηλαδή, […]
Ο αντίχειρας χώθηκε βαθιά στη φλούδα, χρησιμοποιώντας το νύχι σαν λεπίδι- -βυθίστηκε και αντήχησε όπως ο παφλασμός στα φαράγγια. Εκεί, σιώπησαν όλοι. Στη συνέχεια ήρθε σε βοήθεια και ο αντίχειρας του αριστερού χεριού, με τα υπόλοιπα δάκτυλα να ιδρώνουν ήδη σφίγγοντάς Το σαν μέγγενη. Δεύτερος παφλασμός. Αλλαγή λαβής- αριστερός δείκτης και παράμεσος ξεκινούν-τώρα ο ήχος […]
Πολύ καλό…(παύση). “Πολύ καλό…(παύση). “Σπέσιαλ…” (μεγάλη παύση).”Δύο τελευταία κομμάτια…”(παύση). Η παράγραφος επαναλαμβανόταν. Αλλά το ύφος έμοιαζε ελάχιστα ύφος με αυτό των φωνών της λαϊκής. Χαμηλόφωνος, με ήχο που έτρεμε υπακούοντας σε ένα κορμί που τρανταζόταν ελαφρά. Χέρι απλωμένο κρατούσε σφιχτά- προς επίδειξη- ένα φούτερ μάρκας μαϊμού. Το ρούχο τραμπαλιζόταν κι αυτό με τη σειρά του. […]
Το κορίτσι με το φιόγκο/κατηφόρισε τον λόγγο/και συνάντησε ένα ελάφι/πού ‘τρωγε σομόν πιλάφι/ Ήταν λέει συνταγή/με κανέλλα σαντιγύ/πού’φτιάχνε όλη την ημέρα/η καλή του η μητέρα/ Την προσκάλεσε να φάει/μα αρνήθηκε να πάει/γιατί είπε ένα πουλάκι/ πως του λείπει τ’αλατάκι/ Κι έτσι πήγε για καφέ, μπισκοτάκι, ναργιλέ/μ’έναν φίλο όλο μπλε/γιατί έβαφε το σπίτι/συντροφιά μ’ένα σπουργίτι/πού’ταν λίγο […]
Σήμερα το πρωΐ έπεσα από το παρελθόν. Γλύστρησα και έπεσα, κάνοντας γδούπο γερό. Δεν το κατάλαβα πώς και τι, άπλωσα το πόδι να πατήσω στη σκάλα και τσουπ! βρέθηκα στο κενό. Δεν μου έχει ξανασυμβεί. Είμαι πάντα πολύ προσεκτικός όταν ανεβαίνω στο παρελθόν και σημειωτέον, το κάνω πολλά χρόνια- -είτε για να κατεβάσω πράγματα στο […]
Ήρθε χτες ο πατέρας μου στα ονείρατά μου και γέμισε τη τζέπη του ποκαμίσου μου με γιασεμάκια.
Και ήχησαν οι σειρήνες της πόλης/κι εσύ δεν είχες πού να τρέξεις/γιατί είναι αμπαρωμένα τα καταφύγια/και κλειστές όλες οι πόρτες/και μόνο κάτι λόχμες βρέθηκαν μπροστά σου/ξεχασμένες/κατουρημένες μόνο από σκύλους/γιατί ποιος κρύβεται πια σε λόχμες/και χώθηκες εκεί ασθμαίνοντας/από όχι δικές σου μνήμες/και περίμενες την πρώτη έκρηξη/μάταια. Βγήκες από κει μέσα/μετά από χρόνια/ ξεμωραμένος.
Όλα μου τα καλά φτιάχτηκαν απ’ όλα μου τα λάθη. Είναι το βουνό μου. Ζω παρέα τους. Εγώ είμαι Όπως επιλέξω να πατήσω πάνω τους, ν’ απορροφήσω ή όχι τη γνώση τους στη σπονδυλική μου στήλη. Κι αν έχω αποφασίσει να μην τα ξανακάνω είναι ακριβώς επειδή τα έκανα.Και τόσος κόπος να φτιάξεις κάτι που […]
Περνούσε κάθε μέρα επιστρέφοντας σπίτι με το αυτοκίνητο,από το μετρό Αμπελοκήπων. Και κάθε μέρα έκανε μια ολιγόλεπτη στάση, αψηφώντας τα κορναρίσματα και τις χειρονομίες των οδηγών-ειδικά όταν βλέπαν πως ήταν γυναίκα. Άναβε τα αλάρμ, πεταγόταν έξω και κοιτούσε επίμονα προς το πεζοδρόμιο. Η ανάσα της μετεωριζόταν σαν να περίμενε να αντικρύσει κάτι-μάλλον κάποιον. Κι όταν […]
ήχος Δεν ήξερες μέχρι τα τώρα πως ο Χάροντας μπορεί να σε λιγώσει. Άλλες ιστορίες είχες ακούσει γι’αυτόν. Δεν ήξερες πως μπορεί να σε ζαλίσει, να σε μεθύσει, να σε σηκώσει ψηλά στα δυο του χέρια και να σε ρίξει μέσα στον μούστο που παφλάζει. Κι εσύ την ώρα που εβούλιαζες, ανήμπορος- όχι να σηκωθείς […]
Το τελευταίο επείγον ανακοινωθέν του ΟΗΕ ήταν σαφές: Ο πλανήτης μας βρίσκεται πλέον σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης: αλλού ξηρασίες πυρκαγιές και καύσωνες, αλλού πλημμύρες οφειλόμενες στην άνοδο των υδάτων. Ο αφανισμός των πόρων του πλανήτη, η εξαφάνιση με ταχύτατους ρυθμούς ζωϊκών ειδών καθώς και οι περιβαλλοντικοί πρόσφυγες, όλα ήταν ήδη εδώ. Ως συνήθως τίποτα από […]
Σου εξηγούσα τι είναι ο θάνατος κι εσύ, τριών χρονών νεραϊδούλα, πήρες τα μάτια σου από το σωρό τα φρεσκοανακατεμένα χώματα και τραβώντας μου το μανίκι φώναξες: “να πιάχιουμε τζιζίκια!” και τρέξαμε χασκογελώντας στα κυπαρίσσια.
Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που εξαϋλώνεται στα βαθιά γεράματα, σπίτι του, με το εγγόνι του να χοροπηδά και να τσιρίζει ανέφελο στο διπλανό δωμάτιο-ανεκτίμητο τραγούδι αποχαιρετισμού. Καλούς ανέμους θείε Παύλο. Αν συναντήσεις σε κάποια ακτή τους γονείς μου, πάρε τους μαζί- -άσε τον Πατέρα μου να ρίξει καμμιά πετονιά και τη Μάνα μου να φτιάχνει τα […]
Απελπισμένος. Αυτή ήταν η λέξη που ταίριαζε στην περίσταση, καμία άλλη, ίσως το “προδομένος” αλλά τού ηχούσε πολύ τραβηγμένη, υπερβολική, ακόμα και μπανάλ. Και δεν υπήρξε ποτέ μπανάλ στη ζωή του. Η αισθητική που είχε απέναντι στη ζωή, ήταν κάτι για το οποίο ήταν περήφανος. Και η Αισθητική είναι επιλογή. Όπως επιλογή είναι και η […]
…σ’έναν καφενέ στο Αλγέρι, παίζοντας γκιουλ στο τάβλι μ’έναν άγνωστο και το δεξί μου χέρι-όταν δεν ρίχνει τα ζάρια-να ξαποσταίνει σ’έναν μηρό δίπλα μου τόσο μελαμψό, που γυάλιζε στο μισοσκόταδο. Δεν καθόταν μαζί μου για την ομορφιά μου, όχι για το θεό, είχε μυριστεί Ξένο με ντιράμ και είχε αποφασίσει να γλεντήσει μαζί του απόψε. […]
Ο γκιώνης φέτος κρύβεται σε τόσο κοντινό κλαδί που όπου νά’ναι θα κάνει μια έτσι και θα χωθεί στο στήθος μου, να συνεχίσει από κει το γοερό το κλάμα.
“Από τα δάκρυα το μόνο που λείπει για να μοιάσουν της μεγάλης τους αδελφής, είναι το ιώδιο.”, σκέφτηκε η γλώσσα και μάζεψε τα τελευταία από την άκρη των χειλιών σου.
Στις 25 Ιανουαρίου του 1970, σύμφωνα με πρόσφατα ευρεθείσες πηγές, αναφωνεί καθαρά στη ρεσεψιόν τού ξενοδοχείου Μιράντα στη Γλυφάδα, τον πρώτο του δίφθογγο μπα-μπα-μπα. Η προσθήκη και τρίτης συλλαβής μπα, προέκυψε σίγουρα μετά από γονεϊκή διαπραγμάτευση και αμφισβήτηση τού αν τελικά ακούστηκε σαφώς ένα μπαμπά ή όχι. Η καταγραφή με τρεις τελικά συλλαβές μάς οδηγεί […]
Τι χαρά, να ξυπνήσεις ένα πρωί, ή ακόμα καλύτερα μετά από τον αποχαυνωτικό ύπνο ενός καλοκαιρινού μεσημεριού και να έχεις ξεχάσει ώρα, ημέρα, τόπο, έτος- Και όνομα, κυρίως όνομα. Όνομα, επίθετο, οικογένεια, ιστορίες, παρελθόν, να ανακαλείς, να ανακαλείς, μα απόκριση καμμία. Και στους τοίχους ούτε φωτογραφία. Και τα βιβλία χτισμένα ανάμεσα στα τούβλα με τη […]
Όταν κάποιο βιβλίο σε διαλέγει παρασύροντάς σε να το τραβήξεις από τη σκονισμένη βιβλιοθήκη, τότε στη σελίδα 20 αναπόφευκτα διαβάζεις: άγγελου τερζάκη, μυστική ζωή, εκδόσεις Εστία 1957.
Ξεπρόβαλε μέσα από τον ελαιώνα, διέσχισε αργά τον παραλιακό, δρασκέλισε με δυσκολία τις ρίζες από το σκιερό αρμυρίκι και βύθισε επιτέλους το μπαστούνι της στην άμμο. Εκεί κοντοστάθηκε να πάρει μιαν ανάσα. Κοίταξε ίσια πέρα τη θάλασσα που ρυτίδιαζε. Λίγα μέτρα την χώριζαν από την καθημερινή της βουτιά. Το μπαστούνι διέγραψε την παραδοσιακή του τροχιά […]
Ήταν αδύνατον να το αντιληφθεί κάποιος από τους περαστικούς· ίσως σε μιαν άλλη εποχή, κάποια άλλα χρόνια-παλιά κατά προτίμηση. Κι αυτό όχι για κανένα άλλον λόγο, αλλά να, οι διαβάτες σπάνια πια σήκωναν το βλέμμα ψηλά· εδώ τρόμαζαν να το σηκώσουν στο ύψος κάποιου άλλου βλέμματος, πόσω μάλλον προς τον ουρανό–ή για να είμαι πιο ακριβής, […]
Του κρατούσε το χέρι σφιχτά μέσα στις παλάμες της. Έκανε έτσι, να λίγο μπροστά και μ’ ένα ελαφρύ σκύψιμο ακουμπούσε τα χείλια της απαλά πάνω στα δικά του. Του άρεσε τόσο πολύ το φιλί της. Κι αυτή μια απομακρυνόταν, μια του μίλαγε τρυφερά και μια τον φιλούσε, έτσι όπως ήταν καθιστός στο πάτωμα με την […]
Είχε τη φήμη ιδιαίτερου συλλέκτη·ταυτόχρονα όμως και τον χαρακτηρισμό του μονομανή μιας και το ενδιαφέρον του στρεφόταν αποκλειστικά σε ένα και μόνο πράγμα·στα επιτραπέζια λαμπατέρ. Έψαχνε, ανακάλυπτε, αγόραζε απ’όλη την υδρόγειο, δεν είχε ενδοιασμούς ως προς την πραγματική αξία του αντικειμένου. Μπορούσε ακόμα και σε ένα περίπατό του να έβλεπε κάτι στο δρόμο, πεταμένο στα […]
“Ναι, του κυρίου Δελαγράματικα; Καλημέρα αγαπητή Αντωνία, ο Χαρίλαος είμαι, πώς είσαι, πώς είστε; Πήρα να εκφράσω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια για την απώλεια του πατέρα σου·ήταν ένας εξαίρετος άνθρωπος κι ένας πολύ καλός γείτονας·να ζήσετε να τον θυμόσαστε. Το έμαθα σήμερα το πρωί και είπα να τηλεφωνήσω αμέσως. Υπομονή αγαπητή μου, ζωή σε σας…” […]
Τούς χωρίζαν κανά δυο μέτρα και πέντ’έξη χρόνια διαφορά στην ηλικία°στα άσπρα τους χρόνια και οι δύο. Κάθονταν στο παραθαλάσσιο κέντρο σε διπλανά τραπέζια αντικριστά °ο ένας αγνάντευε το έμπα του λιμανιού και ο άλλος τα αμάξια που περνούσαν. Κάθονταν, σαν από συνήθειο, στην κεφαλή του τραπεζιού τους, όπως οι πατροπαράδοτοι οικογενειάρχες°εκεί απ’όπου το μάτι […]
“Φάμπιο, Φάμπιο!”, “Here!” ακούστηκε βροντερό το παρών κι ο σερβιτόρος με ικανοποίηση έτρεξε δυο τραπέζια παρακάτω αφήνοντας μια χωριάτικη, μια παστίτσιο και μια μερίδα χορτόπιτα στους -προφανώς- ιταλούς που τον περίμεναν ψημένοι από τον ήλιο και πεινασμένοι σαν βόδια. Στη συνέχεια εξαφανίστηκε πάλι στην κουζίνα. “Κατερίνα!” Έκανε ξανά την εμφάνισή του ασθμαίνοντας και στάζοντας ιδρώτα […]
Με ρώτησες στη στάση, αν είμαι καλά κι αν χρειάζομαι κάτι, κι εγώ μπροστά σε τόσο νοιάξιμο ντράπηκα να πω για την ξεχασμένη σταγόνα που μόλις είχε στάξει από τη μουριά κι απόμεινε δάκρυ ασάλευτο στο μάγουλο αποζητώντας κάποιος να το προσέξει.
Ήμουν-λέει-μέσα σ’έναν λευκό σκαραβαίο, στη θέση του οδηγού. Και το φχαριστιόμουνα πολύ-λέει-·και δώστου γκάζι, και δώστου να ξεχύνεται αυτός στη λεωφόρο· κι εγώ να θέλω κι άλλο και το σκαθάρι να ανεβάζει ταχύτητα χωρίς αγκομαχητό, και το πεντάλ στο τέρμα και δεν υπήρχε-λέει- ψυχή άλλη στο δρόμο ή υπήρχε κι εγώ δεν το σκεφτόμουν, η […]
Ήταν απλωμένος στον δερμάτινο καναπέ απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή της νύχτας·το πότε νωχελικό και πότε ιδρωμένο μπητ που έσταζε γύρω του, το αλκοόλ που είτε χυνόταν σε γλώσσες είτε στο πάτωμα τον ζάλιζε, τα αγγίγματα που αντιλαμβανόταν να συμβαίνουν στο θολό οπτικό του πεδίο, κάπου στο βάθος. Μα πάνω απ’όλα την μεσκαλίνη που έρρεε χείμαρρος […]
“Έλα δω βρε θεόμουρλο·πού’ναι το μαξιλάρι σου; Ε;” Καμμία απόκριση·φυσικό ήταν. Αφού δεν υπήρχε κανείς να απαντήσει. Έτσι συνέβαινε από τότε που θυμόταν τον εαυτό του παιδί. Μοναχοπαίδι. Άνοιγε η μητέρα του την πόρτα του στενού του δωματίου απορημένη γιατί άκουγε απ’έξω διαλόγους αλλά μόλις έμπαινε στο δωμάτιο, έβλεπε τον μικρό της γιο μόνο, ολομόναχο, […]
“Θα ήθελα το συντομότερο δεύτερο μισό της ζωής μου, να περιλαμβάνει μόνο τις σημαντικότερες στιγμές του, τα χάιλαϊτς, τα επίσημα μόνο στιγμιότυπα ρε παιδί μου· να μπορέσω να το ζήσω ξεφυλλίζοντάς το σαν το περιοδικό περιμένοντας στον οδοντογιατρό. Ή ακόμα καλύτερα όπως ακριβώς μια κινηματογραφική ταινία -δεκαετίες ολόκληρες συμπυκνωμένες σε μιάμιση ώρα·καλά, κακά, όλα εκεί […]
Είχε αποφασίσει αυτό το θερινό ηλιοστάσιο να δώσει κάποια λεφτά και να κάνει ένα παιδικό του όνειρο πραγματικότητα· να αγοράσει μια αιώρα. Ναι εντάξει, ήταν περίεργο πως τόσα χρόνια δεν τό’χε καταφέρει ή δεν είχε προλάβει ή ό,τι τέλος πάντων μπορεί να ξεφυτρώσει ως δικαιολογία σ’ αυτή την κούρσα με τον Χρόνο. Και μάλιστα για […]
Όσο περισσότερο ποθείς να ταξιδέψεις, τόσο περισσότερο θα σου λείψει το “σπίτι”. (Συντεταγμένες)
“Κι όμως, κι όμως! Νύχτα πολική, είσαι σα θηλυκό, σαν ένα χαριτωμένο, θαυμάσιο θηλυκό! Έχεις τα ευγενικά και καθάρια χαρακτηριστικά της αρχαίας ομορφιάς αλλά μαζί και την ψυχρότητα του μαρμάρου. Πάνω στο ψηλό και λείο σαν τον διάφανο αιθέρα μέτωπό σου, δεν υπάρχει ίχνος συμπάθειας για τα μικρά τα πάθη του περιφρονημένου γένους των ανθρώπων· […]
ήχος Ο λαιμός του ήταν άκαμπτος· το καταλάβαινες με την πρώτη ματιά·αδυνατούσε να στραφεί αριστερά-δεξιά. Και οι ώμοι του σφιγμένοι κι ελαφρά ανασηκωμένοι ολοκλήρωναν την εντύπωση ενός κορμιού κλειδωμένου. Τα μάτια του όμως έσφυζαν από ζωή. Πετάριζαν στις κόχες τους σαν παγιδευμένα πουλιά σε στενό κλουβί·παρατηρούσαν, έψαχναν, αναζητούσαν, με διεισδυτικότητα και ευγένεια. Όταν συναντούσαν μάτια […]
Ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του τόσο, που νόμιζες τεντώθηκε/ νεράντζι για να φτάσει/ Αλλά γυμνά ήταν τα κλαδιά,τα φύλλα μαδημένα/ μόνο είχαν τις άκρες άγριες μ’αγκάθια καμωμένες/ κι ήταν πολλές κι ασάλευτες, σκοτεινιασμένες, κρύες/ Κι αυτός ούτε που άκουσε το τρίξιμο σα σκύψαν/ Πλεξούδες χαμηλώσανε, δίχτυα ξυλοφτιαγμένα/ που μπλέξανε κι αρπάξανε τις άκρες των […]
(ήχος) Στεκόταν στην κορφή του χαμηλού λόφου κι ατένιζε τα χωράφια που τά’χαν σκεπάσει αγριόχορτα. Το βλέμμα του χανόταν μέχρι πέρα μακριά τη λασπωμένη δημοσιά που τρύπωνε σαν φίδι στο οροπέδιο. Περίμενε ακίνητος. Μόνο τα ξανθόγκριζα μαλλιά του, βρώμικα κι αγριεμένα, ζωντάνευαν πότε-πότε σαν λάβαρο που το ξυπνούσε ο αέρας. Κι ο θώρακας από τενεκέ, […]
“Θέλεις να φύγεις; Δεν πλησιάζει το ξημέρωμα: ήταν τ’ αηδόνι κι όχι ο κορυδαλλός που ακούστηκε…” Μουρμούρησε ξανά την φράση τής αγαπημένης του μέσα από τα μισοκοιμισμένα του χείλη· ο επισκέπτης τον άκουσε απ’έξω, στη σιγαλιά της νύχτας και απάντησε ισορροπώντας στο περβάζι με τ’ακρόνυχά του : “Τεριρέμ, τεριρέμ,” Και κράτησε η συνομιλία όσο βάστηξε […]
Είχε σταθεί μπροστά στον καθρέφτη αποσβολωμένος. Προσπάθησε να θυμηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που έπαιξε αυτό το παιχνίδι. Ήταν κάτι που του είχε καρφωθεί πριν χρόνια. Όλα είχαν ξεκινήσει από εκείνη τη φράση της καθομιλουμένης “ώσπου ν’ανοιγοκλείσεις τα μάτια…”. Το έπαιζε πάντα σε καταστάσεις που τον έπνιγαν·έλεγε στον εαυτό του “ώσπου ν’ανοιγοκλείσεις τα μάτια […]
(ήχος) Στεκόταν εκεί, στο τέλος του πεζόδρομου της Μητροπόλεως, λίγα μέτρα πριν την πλατεία·ακριβώς απέναντι από το σουβλατζίδικο του Θανάση, στο σημείο που τελειώνουν τα κάγκελα του Δήμου·φαρδαίνει εκεί, δεν έχει ούτε τραπέζια, ούτε καρέκλες, μόνο την αμπαρωμένη πόρτα και μια εγκαταλελειμμένη βιτρίνα. Α, ναι και το υπόστεγο, φυσικά·στην ουσία, το μικρό μπαλκόνι του πρώτου […]
Κι άρχισε μια δυνατή βροχή, που έκανε τις σταγόνες να ξεκινούν βαριές το ταξίδι τους απˊ τα ψηλά, μέχρι να φτάσουν να γίνουνε ρυάκια στις άκρες της ασφάλτου°στο τέλος μια σχάρα τις κατάπινε και δεν ξανάκουγε ποτέ κανείς για αυτές. Άλλες πιο τυχερές έπεφταν σε χώματα μαλακά και κυλιόντουσαν μαζί τους αγαπησιάρικα μέχρι να γίνουν […]
του Σωτηρίου έτους 1771, γεννιέται σε ιδιωτική κλινική της Αθήνας, κάπου στη Μαυροματαίων, ένας νεαρός ονόματι Βέρθερος. Γεννιέται κατευθείαν νεαρός κι ερωτευμένος, χωρίς να έχει υπάρξει ποτέ ως μωρό, χωρίς να έχει θηλάσει ποτέ, να έχει κλάψει ποτέ. Γεννιέται με μια πένα κι ένα επιστολόχαρτο στο χέρι-δώρα και τα δύο της γλυκιάς του μητέρας, που […]
Το επόμενο βήμα της έκανε ένα τρομακτικό θόρυβο που τίναξε από φόβο ακόμα και την ίδια·είχε άθελά της πατήσει ένα σωρό από πεταμένα μπουκαλάκια, σπάζοντας κανά δυο και κλωτσώντας κάποια άλλα μακριά. Αφού η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά δυνατά, ξανακοίταξε στο πάτωμα·ήταν πολλά, πάρα πολλά, άδεια γυάλινα φαρμακευτικά σκευάσματα, παλιά, πολύ παλιά, σαν αυτά […]
“Φύγε από τα ρέλια, φύγε από τα ρέλια!”ούρλιαξε η φωνή δεξιά. Γύρισα τρομαγμένος να κοιτάξω. Μια άγρια μούρη φτιαγμένη από γράσο και αλάτι ορμούσε προς το μέρος μου:“Τι κοιτάς ρε, φύγε από τα ρέλια!!!” Δεν πρόλαβα να αντιδράσω και την ώρα που το κύμα έσκαγε πάνω μου με δύναμη, ένα χέρι με γράπωνε και με […]
Είχε σκεφτεί πολλές φορές το το απονενοημένο διάβημα·κύτταζε την κουπαστή του μπαλκονιού και μετά έσκυβε το βλέμμα του μετρώντας το ύψος. Κι αν απλά τραυματιζόταν; Φρίκη. Θα μου πεις υπήρχαν κι άλλοι τρόποι, πιο ανώδυνοι. Αλλά να κάπως του είχε μείνει πάντα σαν εικόνα αυτός. Ίσως από τότε που ο πατέρας του απειλούσε σχεδόν κάθε […]
Τα κύτταζε και τα ξανακύτταζε από απόσταση, καθισμένος στο μικρό του ξύλινο σκαμπό. Δεν ήταν πιο μεγάλα από μπαλάκια του πινγκ-πονγκ·ήταν σαν τρία γατάκια που είχαν γεννηθεί πριν λίγες μέρες·όποιο είχε “θηλάσει” περισσότερο είχε πάρει και λίγο παραπάνω μπόι·μόνο που αυτά εδώ δεν κλαίγανε και δε χαλούσαν τον κόσμο·ήταν ήσυχα, σιωπηλά και πράσινα-ακόμα. Τα είχε […]
Μια γλυκιά μυρωδιά γιασεμιού γλύστρησε στα ρουθούνια του, φτάνοντας μέχρι τα άδυτα της νάρκης του. Χαμογέλασε με τα μάτια ακόμα κλειστά·θυμήθηκε το καχεκτικό γιασεμί που έδινε αγώνα χειμώνα-καλοκαίρι να απλωθεί στο τοίχο της βεράντας, στο σπίτι που μεγάλωσε. Όσοι το κοίταζαν τό’χανε για πεθαμένο, μα εκεί που το ξέγραφε και ο ίδιος, τσουπ! πρασίνιζαν οι […]
“Χρόνια τό’χεις, τό’χεις χρόνια; Παλιό φαίνεται, ωραίο ποδήλατο όμως, ωραίο είναι. Α, τριάντα χρόνια, τόσα ε, αντίγραφο ναι, ναι, αντίγραφο, κατάλαβα, κατάλαβα· … Κρύο, κάνει σήμερα ε, κρύο αν και τι κρύο δηλαδή, εντάξει εγώ είμαι από τα Σφακιά, κι εκεί έχει πάνω πολύ κρύο δηλαδή, εσύ από πού είσαι, κρητικός μου φαίνεσαι, καλά λέω; […]
Την ενδιέφεραν πολύ τα μαθήματα Tango· ή Ταγκό όπως το έλεγαν πάντα οι γονείς της·δεινοί χορευτές και οι δύο, ερασιτέχνες κι ερωτευμένοι, σε μιαν άλλη εποχή, γεμάτη χοροεσπερίδες και μπαλ-μασκέ και κονφετί παντού, να καλύπτουν πέφτοντας τις στάχτες που είχε αφήσει φεύγοντας ο πόλεμος. Ήταν λοιπόν, κάτι σαν προσωπικό της απωθημένο. Δίπλα στο καινούριο σπίτι-είχε […]
(ηχητικό) Είχε τυλιχτεί με την κουβέρτα όσο πιο σφιχτά γινόταν·είχε χωθεί ολόκληρος από κάτω, σαν έμβρυο και τα πόδια του είχαν μπλεχτεί όσο μπορούσαν με την άκρη του μάλλινου σκεπάσματος, κλείνοντας κάθε χαραμάδα·ήταν μέσα στο κουκούλι του. Χρειαζόταν όμως ανάσες·πνιγόταν· αλλά το τρέμουλο που τον κυρίευε δεν τον άφηνε να ξεμυτίσει. Κρύωνε ακόμα, κρύωνε πολύ. […]
Είχαν περάσει χρόνια. Πολλά χρόνια. Κι αυτός βρισκόταν πάλι εκεί, σ’αυτή την μικρή παραλία με τις μικρές τις πέτρες και τα σκόρπια βραχάκια στο βυθό. Ακριβώς γι’αυτό ελάχιστοι τουρίστες πάταγαν πόδι. Τα παιδιά όμως του χωριού την λάτρευαν από παλιά. Μεγάλωναν σ’αυτήν, τσαλαβουτούσαν μέσα της, κολυμπούσαν στα βαθιά της, βουτούσαν και κρατούσαν μέχρι το Νησάκι […]
Του Πέτρου. Μια χειρόγραφη συλλογή από εννέα ποιήματα, την οποία μου παρέδωσε να την κοιτάξω κάπου στις αρχές-μέσα της δεκαετίας του ’90. Κι εγώ παράκουσα και νόμιζα “να την φυλάξω”. Και το έκανα για εικοσιπέντε χρόνια πάνω-κάτω. Και τώρα την ανασύρω, σαν παρηγοριά από έναν φίλο που δεν έζησε να δει όσα θα τον δυστυχούσαν. […]
Ήταν όμορφος κι ευρύχωρος. Από αυτά τα καινούρια ψυγεία, τ’αστραφτερά. Τον είχανε φέρει πριν ένα χρόνο στο χωριό-κουβαλητό με το μουλάρι. Πώς αλλιώς; Δεν υπήρχαν δρόμοι για αυτοκίνητα στο νησί. Αυτό σαν κάπως να ταλαιπώρησε την γυαλιστερή επιφάνειά του αλλά ως εκεί-καμιά μεγάλη ζημιά. “Α, ένα μικρό βαθούλωμα στα πλευρά” έδειξε με το δάχτυλο ο […]
Μικρός που ήμουν στο σπιτάκι πάνω στη θάλασσα, με κρατούσε ξάγρυπνο τις νύχτες· αυτός και τα γαϊδουράκια που γκάριζαν μες τον ύπνο τους. “Γιατί γκαρίζουν νυχτιάτικα;” ρωτούσα; “Όνειρα βλέπουν”, μου απαντούσαν οι μεγάλοι. Τρόμαζα μα γελούσα πολύ μ’αυτό. “Τι όνειρα να βλέπουν τα γαϊδούρια;” αναρωτιόμουν. Μα με τον ήχο του γκιώνη σφιγγόμουν. Ήταν η νύχτα. […]
Ο καιρός είχε κρυώσει εδώ και μέρες αλλά αυτός επέμενε στη συνήθεια που είχε κάθε απόγευμα να κάθεται στον παλιό καφενέ κάτω από τα ταμπάκικα. Κλειστός από χρόνια, είχανε ξωμείνει μόνο, πάνω στο μώλο, τα μισοδιαλυμένα τραπεζάκια με τις ξεφτισμένες ψάθινες καρέκλες, που τις έτρωγαν όλες οι εποχές του χρόνου-μα ήλιος, μα βροχή κι αρμυρός αέρας. […]
Είχε deadline το πρωί στις εννιά. Τα μάτια του είχαν κοκκινήσει, Ήδη πέντε μέρες μπροστά στην οθόνη του λάπτοπ να δουλεύει νυχθημερόν με τρεις ώρες ύπνο το πολύ. Τα δάχτυλα ανεβοκατέβαιναν ακατάπαυστα και τ’ακουστικά του ίδρωναν από την έντασή του να συλλάβει τον Ήχο. Έριχνε μέσα τ’αρχεία που είχε ηχογραφήσει, έκοβε, έραβε, διόρθωνε, δείκτες, μέσοι, αντίχειρες […]
Κάθονται απέναντί μου. Αυτός χαζεύει τον βρεγμένο ήλιο από το παράθυρο, αυτή κουρνιασμένη πάνω του, έχει κλείσει τα μάτια κι απολαμβάνει το αποκοίμισμα σε ώμο λατρεμένο, σε μυρωδιά δικού ανθρώπου. Τα μαύρα μαλλιά της ριγμένα στο αδιάβροχό του. Αυτός προσέχει οι αναταράξεις του λεωφορείου να μην την ξεβολέψουν. Έχει φορέσει το πιο καλό τζην του […]
Άκουγε τον ήχο του νερού που χτύπαγε στα ίσαλα και μετά που τραβιόταν ν’αφήσει χώρο για το επόμενο κύμα. Τον νανούριζε αυτός ο χτύπος στην καρίνα. Σαν να ξύνανε μαλακά με άμμο τη μπογιά του σκαριού. Και το σκούντημα ήταν όσο απαλό χρειαζόταν. Το ένιωθε αλλά δεν τον ξυπνούσε. Οι ομιλίες ακούγονταν όλο και πιο […]
Ίσως η πραγματική μου οικογένεια να είναι οι μοναχικοί συνεπιβάτες στα νυχτερινά λεωφορεία για μαρούσι. Είναι ο τρόπος που αφήνονται στην κίνηση του λεωφορείου, ο τρόπος που χύνονται στα καθίσματα. Ίσως το κεφάλι που ακουμπά στο τζάμι και αναπηδά κάθε λίγο- με μάτια κλειστά συνήθως. Ο τρόπος που κοιτάζουν έξω το σκοτάδι και τις μισοφωτισμένες […]
ήχος Μ’αρέσει πολύ που οι περαστικοί τη Νύχτα με αποφεύγουν. Μ’αρέσει πολύ. Μ’αρέσει που τους τρομάζει ο όγκος μου, το καλυμμένο κεφάλι μου, τα πυκνά γένια μου, το βαρύ μου περπάτημα στην άσφαλτο. Μ’αρέσει που κάποιοι από αυτούς κοντοστέκονται ή αλλάζουν δρόμο. Μ’αρέσει που περπατάω στις σκιές και γίνομαι αόρατος. Και ακούω το ξάφνιασμά τους μόλις […]
Καθώς γύρισε να τον κοιτάξει, τινάχτηκαν οι κοτσίδες της. Μια αχτίδα από τον μουντό ήλιο αντανάκλασε πάνω τους. Το βόρειο χρώμα τους του φάνηκε τώρα ακόμα πιο κρύο. Τα γκρίζα μάτια της έμειναν καρφωμένα πάνω του. Κανείς δεν μίλησε απ’ τους δυο. Με την καρδιά του έτοιμη να σπάσει από το φόβο, έσπασε πρώτος τη σιωπή. “Πρέπει […]
Κρατούσε και με τα δύο χέρια ένα παλιό ξεφτισμένο αρκουδάκι. Σίγουρα παιχνίδι από μεγαλύτερο αδέρφι ή ακόμα κι από γονιό-έδειχνε πραγματικά παλιό. Γεμισμένο με μπαμπάκι που άδειαζε από μια τρύπα στη δεξιά πατούσα-αίμα λευκό σε χνουδωτούς γρόμπους. “Πώς τον λες;” Σήκωσε τα μάτια. Ήταν αμυγδαλωτά και γκριζογάλανα σαν λίμνες αρυτίδιαστες. Με κοίταξε μια στιγμή και […]
(ήχος) Και κάπως έτσι μάθαμε πως είναι οι ανάσες των Λύκων. Να στέκεσαι με το πρόσωπο καλυμμένο στον παγωμένο Βοριά, να κλείνεις τα μάτια και να αναπνέεις. Μια σταγόνα αίμα να κυλάει από τη μύτη. Το χνώτο πυκνό, να περνάει μέσα από τη χοντρή πλέξη, στον αγέρα. Τα ακροδάχτυλα να καταφεύγουν τυλιγμένα στις τσέπες του επενδύτη. […]
Δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Δεν είναι πως είχε κάποιο θέμα, μια πάθηση ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ούτε είχε παρουσιάσει κάποια δείγματα στο παρελθόν. Απλά συνέβη. Ξαφνικά σήμερα το μεσημέρι. Στις 2 μ.μ. Πριν το φαΐ. Κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος για να είμαστε ακριβείς αλλά επ’ουδενί δε σχετιζόταν το συγκεκριμένο περιστατικό με το […]
Το περίμενε αυτό το χιόνι. Όχι με τον τρόμο που το παρουσίαζαν τα κανάλια και οι φυλλάδες αλλά με την αδημονία της ηλικίας του. Είχε όλες τις εφαρμογές στο κινητό σε ετοιμότητα, έκανε ανανέωση κάθε δέκα λεπτά, είχε στυλώσει τα αυτιά του στα ραδιόφωνα και κάθε τόσο έβγαινε στο μπαλκόνι και προσπαθούσε να καταλάβει από […]
Αίθουσα αναμονής Νοσοκομείου. Εφημερία αλλά τα περιστατικά χαλαρά, ο κόσμος όμως αρκετός και η αναμονή διαρκεί τουλάχιστον ένα δίωρο. Ηλικιωμένη κυρία που την έχουν παρκάρει τα παιδιά της κι έχουν φύγει προσπαθεί για να περάσει η ώρα να πιάσει την κουβέντα με όποιον κάθεται δίπλα της. Αλλά δεν το κάνει με το μίζερο παραπονιάρικο τρόπο […]
Είχε ξυπνήσει από τις εξήμιση το πρωί· με αυτό το πρώτο φως του πρωινού, που μόνο μάτια που δε χρειάζονται πια τον ύπνο το συλλαμβάνουν. Τα ξύλινα παντζούρια μισάνοιχτα και το τζάμι μια χαραμάδα, να μπαίνει η δροσιά. Είχε κοιτάξει το κορμάκι της που ανέπνεε δίπλα του ήσυχα και είχε σηκωθεί προσεκτικά να μην την […]
Λοιπόν, αυτός είναι ο Μαθιός. Ο Μαθιός βγήκε ασθμαίνοντας από το σακίδιό μου, μόλις το άνοιξα να πάρω κάτι μες τον προαστιακό του Βερολίνου. Που σημαίνει πως ο Μαθιός υπήρξε- ηθελημένα;- λαθρεπιβάτης από την Αθήνα. Βγήκε, σκαρφάλωσε αμέσως πανω μου, χέρια, ποκάμισο, παντελόνι, ξανά χέρια, εμφανώς ταραγμένος μέχρι που σταμάτησε ανάμεσα στα δάχτυλά μου […]
Ποτέ δε μαθαίνεις, ποτέ δε θα μάθεις, πάντα εκπλήσεσσαι σα νά’σαι δεκαπέντε χρονών. -τι μουρμουράς γέροντα; παίζουν οι δαίμονες ξανά κ ξανά κ συ περιμένεις , κοιμήσου δε φαίνονται ρε τ’ αστέρια στον ουρανό της Αθήνας, τα ίδια θα λέμε κάθε φορά δε μαθαίνεις ποτέ δε μαθαίνεις, μια παραμύθα όλα, -κοιμήσου ταξίδευες νύχτα στο κατάστρωμα […]
Απ΄όταν πέθανε ο πατέρας μου, πάνε τέσσερα χρόνια, δύο μήνες κι έντεκα μέρες, άρχισε να τηλεφωνεί όλο και πιο συχνά ένας από τους πιο καλούς του φίλους από τα Χανιά. Αρχικά για να εκφράσει τα συλλυπητήριά του του, στη συνέχεια για να μαθαίνει τι κάνει η μητέρα μου. Εγώ σπάνια ήμουν παρών στα τηλεφωνήματα, σχεδόν […]
Γράφτηκε σε ένα εν θερμώ φευγιό, όταν πήρα κυριολεκτικά το πρώτο βαπόρι που είδα μπροστά μου, χωρίς να ξέρω πού πάει και κατέληξα στην τότε άγονη γραμμή, σε ένα νησί άγνωστο. Με υποδέχτηκε αρχές Μάρτη μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα-θεωρώντας πως είμαι μάλλον ανισόρροπος-ο κυρ-Νικήτας (ναι, ο Τσίφτης). Δεν θα ξεχάσω τα μάτια του όταν με […]
Κεφάλαιο Α Αύγουστος. Ο τελευταίος μήνας τού καλοκαιριού με βρίσκει στο πανέμορφο νησί της Ύδρας, όπου εξαντλώ τις τελευταίες μέρες των διακοπών μου. Μένω στο σπίτι της θείας μου της Ελένης στο χωριουδάκι Βλυχός, που είναι ένας παράδεισος τόσο κοντά στην Αθήνα. Η ανατολή τού ήλιου με βρίσκει ξύπνιο εκείνο το πρωϊνό τού Αυγούστου. Οι […]
Τό βομβαρδιστικό Χουΐτλεϋ ἀπογειώθηκε ἀπό ἕνα μικρό ἀεροδρόμιο τῆς Αγγλίας. Προορισμός του: Ἡ Γαλλία. Φορτίο του:ἓνας βρεταννός στρατιώτης μέ λεφτά καί κιβώτια γιά τήν ἀντίσταση. Ἦταν μιά ἐπικίνδυνη ἀποστολή για ὁποιονδήποτε ἀλλά περισσότερο γιά τόν Τόμ Μακόϋ, πού εἶχε ὁρκιστεῖ να μη σκοτωθεῖ στή μάχη. […]
