Ὡς γνωστὸν ἀμέσως μετὰ τὴν δῦσιν τοῦ ἡλίου , ὡς καὶ τῆς ἀνατολῆς αὐτοῦ, τὰ κατώτερα ἀτμοσφαιρικὰ στρώματα καὶ ἡ ἐπιφάνεια τοῦ ἐδάφους φωτίζονται ἐπὶ τινα χρόνον, λόγῳ διαχύσεως τοῦ φωτὸς ὑπὸ τῶν ἀνωτέρω ἀτμοσφαιρικῶν στρωμάτων, ἐπί τῶν ὁποίων προσπίπτει ἀκόμη ἡ ἡλιακὴ ἀκτινοβολία.
Ὁ φωτισμὸς οὗτος, τοῦ ἀστρονομικοῦ λυκόφωτος (ἢ λυκαυγοῦς), δὲν ὑφίσταται ὅταν ὁ ἥλιος εὑρίσκεται 18 μοῖρες ὑπὸ τὸν ὁρίζοντα τοῦ τόπου τῆς παρατηρήσεως, ὅτε καὶ ἀναφαίνονται (ἢ ἐξαφανίζονται) οἱ διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ ὁρατοὶ ἀστέρες.
Βασιλείου Κυριαζόπουλου «Μαθήματα Γενικῆς Μετεωρολογίας», Θεσσαλονίκη 1964
ρομαντζάδα!