η γέφυρα του ποταμού Κβάι

Κάθε πρωί που χέζω, ακούγεται από τον φωταγωγό η γέφυρα του ποταμού Κβάι.

Κάθε πρωί, ίδια ώρα, λίγο πριν φύγω για τη δουλειά, κάποιος ακούει ολόκληρο το μουσικό θέμα από την επική ταινία των παιδικών μας χρόνων, αυτή τη μουσική με το χαρακτηριστικό σφύριγμα-

κι εγώ ξαφνικά αισθάνομαι σαν να περιμένει μια ολόκληρη διμοιρία αιχμαλώτων απ’έξω να μπουν στον μοναδικό απόπατο του στρατοπέδου-

κι αυτό με αγχώνει πολύ-πάρα πολύ.

Δεν έχω συνηθίσει σε αυτό το τέμπο.

Από την άλλη έχει κάτι συγκινητικό αυτή η βουτιά στο παρελθόν, με ένα από τα πρώτα σφυρίγματα που μάθαμε σαν πιτσιρικάδες, που μας φούσκωνε με αυτόν τον ηρωισμό, τον αντίστοιχο-όπως πιστεύαμε-με τους πρωταγωνιστές της ταινίας και μας έκανε να παρελαύνουμε στο ρυθμό της μουσικής.

Βέβαια δεν ξέρω τι σχέση έχει το χτίσιμο μια γέφυρας σε μια ιαπωνική κτήση από βρετανούς αιχμαλώτους, με το χέσιμο. Το μόνο κοινό που μπορώ να βρω καλοκαιριάτικα, είναι η αποπνικτική ζέστη, ο ιδρώτας, η σκόνη και η εσωτερική πίεση-

-ένα τύπου σπρώξιμο.

Πάντως, οφείλω να πω πως αυτο το κομμάτι, το γεμάτο έπαρση, πειθαρχία και αυταπάρνηση, εμένα μου έβγαζε ανέκαθεν έναν αποχαιρετισμό, το καλό να φεύγει και το κακό ας μείνει να βράσει στο ζουμί του, κάτι τέτοιο.

Οπότε υπό μία έννοια αντιλαμβάνομαι αυτό το πρωινό χαλί του γείτονα-από την αντίστοιχη τουαλέτα του-ως νοσταλγία για τις παλιές καλές εποχές, όπου οι καλοί και οι κακοί ήταν σαφείς και σεσημασμένοι-

είχε φροντίσει ο σινεμάς για αυτό.

Ενώ τώρα αδυνατεί να κατανοήσει τα στρατόπεδα.

Ή απλά ο γείτονας έχει δυσκοιλιότητα και κάθε πρωί δίνει τη δική του μάχη, τραβώντας προς τη δόξα και την τελική επικράτηση.