Τρέχει το νερό από το κομμένο λάστιχο της βρύσης και χορεύουν οι κόκκοι του εδάφους πάνω στη λεπτή συρμάτινη σίτα του κόσκινου.
Το περιστρέφω αργά, τόσο αργά ώστε οι ρέουσες σταγόνες να χτενίσουν ολόκληρη την επιφάνεια, να συμπαρασύρουν τα κλάσματα των γραμμαρίων στο κάτω τόξο της στεφάνης, και όλα μαζί να χυθούν με μικροπάταγο στο λεκανάκι το εμαγέ- από δεκαετίες ξεχασμένο στο ράφι του εργαστηρίου.
Ένας χορός κάτω από βροχή, ένας χορός κάτω από τη βροχή.
Μας έλειψες
Κι εμένα μου έλειψα εδώ.