Ο Τελευταίος Άνεμος

(ανήκει στη στήλη “αλλουνού”, και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που μου έδωσε την άδεια να δημοσιευτεί στα Καθέκαστα- περήφανος που η οικογενειακή παράδοση συνεχίζεται.)

Ένα τραγούδι, με μελωδία μεθυστική, γραμμένο σε μια παράξενη γλώσσα διαπερνούσε την έρημη εκείνη πόλη με τους γυάλινους πύργους. Το σφύριζε ο τελευταίος εκείνος άνεμος, τον οποίο ανέπνεε ο ιχνηλάτης. Το μυαλό του ακόμη έτρεχε στον όγδοο πλανήτη. Στις πόλεις με τους γυάλινους πύργους. Στα βιβλία που δεν διαβάστηκαν ποτέ. Στις μελωδίες που είχαν σβήσει. Γιατί μαζί τους είχαν σβήσει και εκείνοι που τις τραγουδούσαν. Σε έναν κόσμο ξεχασμένο, ένα αιώνιο μυστήριο. Στις πόλεις των κρυστάλλινων ανθρώπων. Πενθούσε για εκείνους. Παγιδευμένος σε μια συζήτηση με ένα παρελθόν ξένο, που όμως το αισθανόταν ολότελα δικό του. Ένα πνεύμα παγιδευμένο σε μιαν άλλη εποχή, που ανώφελα αναζητούσε τις δικές του αναμνήσεις. Κι ας μη τις έζησε ποτέ. Είχε περιπλανηθεί στους τόπους τους. Στις πόλεις τους. Είχε δει τις διάφανες γυναίκες, στολισμένες με την πολύχρωμη ομίχλη. Από τον έρημο εκείνο κόσμο επέστρεψε σαν μουσικό κουτί. Να φυλά τον τελευταίο ήχο της φυλής τους κι ως την τελευταία του πνοή να κρατά ζωντανή την ύπαρξη ολόκληρων γενεών, των οποίων οι απόγονοι, χιλιάδες χρόνια τώρα, βρίσκονταν σε κάθε σφύριγμα του τελευταίου εκείνου ανέμου.

του

Φώτη Καλλιβρετάκη