Ο κήπος με τα χαμομήλια

Ήρθα στον κήπο με τα χαμομήλια.

Εδώ, κάτω από τα πανύψηλα αρμυρίκια, είναι σπαρμένα χαμομήλια-μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου.

Εδώ, μεθάς και αποκάμεις, ζαλίζεσαι και σωριάζεσαι- μα πέφτεις στα μαλακά-στα τρυφερά τα χαμομήλια.

Κι αν αφεθείς, κι αν μείνεις με κλειστά τα μάτια, μόνο να ακούς την ευωδιά, τότε σιγά-σιγά βγάνουνε κίτρινο χνουδάκι τα μάγουλά σου-ω, κι εκεί ψηλά το φαρδύ σου μέτωπο-και κάθε τρίχα σου λεπτή γίνεται πέταλο λευκό.

Και σαν γεμίσεις πέταλα, τόσα που να χαϊδεύονται ξεδιάντροπα μεταξύ τους, τότε γλυκαίνεσαι πολύ-τόσο που δεν νοιώθεις το κορμάκι σου που γίνεται μίσχος λεπτός και πράσινος-η άκρη του στο χώμα.

Τώρα βέβαια, τίποτα δεν υπάρχει γύρω μου τριγύρω-είναι Ιούνης.

Μα ‘γώ είπα νά’ρθω στον κήπο με τα χαμομήλια.