Θα ήθελα να προσθέσω το λιθαράκι μου σε αυτή τη γενικότερη αναδόμηση/ανανέωση της ελληνικής γλώσσας, των όρων της, των κανόνων της, των γενών της κ.ο.κ, που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια στην προσπάθεια εναρμόνισής της με τις μεγάλες αλλαγές στην κοινωνική και πολιτική-με την ευρεία έννοια-αντίληψη.
Γιατί φυσικά υπάρχουν πράγματα που διαφεύγουν ακόμα και από τους πιο φανατικούς των εξελίξεων.
Αφορμή στάθηκε η εκ του μακρόθεν συνάντηση μου με έναν από τους τελευταίους ημίτρελους των Χανίων. Αυτούς τους ανθρώπους που οι παλιότερες γενιές χαρακτήριζαν ως τους τρελούς του χωριού.
Στα κατακλυσμένα από τουρίστες Χανιά, είναι σχεδόν παρηγοριά να βλέπεις έναν άνθρωπο να μονολογεί απευθυνόμενος στους “σώφρονες” καταναλωτές του μεσογειακού ονείρου.
Και αργότερα να βρίσκει καταφύγιο σε ένα τραπέζι ερυθρόμαυρων νεαρών της πόλης σε ένα στέκι σε ένα ανακυρηχθέν αυτόνομο στενάκι της παλιάς πόλης (εικάζω). Είναι οι μόνοι που τον κουβεντιάζουν και τον καθησυχάζουν.
Θεωρώ λοιπόν και το εννοώ, πως ο όρος τρελός, ημίτρελος κλπ , οφείλει να διαγραφεί και να αντικατασταθεί από το
“άνθρωπος μιας άλλης λογικής”.
Και οι ψυχιατρικές δομές να μετονομαστούν σε
Οίκους Φιλοξενίας Παράλληλων Συμπάντων.