Οι εραστές του αρκτικού κύκλου

«Ζεματάς», του ψιθύρισε στ’αυτί.
«Ζεματάς ολόκληρος».

Αυτός βόγγηξε έτσι όπως τη σκέπαζε με το βαρύ κορμί του κάτω από όλη αυτή την παχιά γούνα που τους προστάτευε από το πολικό κρύο.

Την άγγιζε όσο πιο τρυφερά μπορούσε, φοβόταν μη την πονέσει, φοβόταν μην την λιώσει με το βάρος του, του άρεσε που του μίλαγε, του άρεσε που τον χάιδευε και που τον κοίταζε, χανόταν κι αυτός στα μελιά της μάτια όταν δεν ντρεπόταν να τα κυττάξει.

Τα κορμιά τους πάλλονταν και χνώτιζαν από τον ίδρω που γινόταν αέρας και κάλπαζαν μέσα τους γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, μέχρι που ανήμποροι γίνανε ποτάμια·

μετά ρυάκια κι απόμειναν στο τέλος λίμνες-

-να βαριανασαίνουν.

Ένα ανατρίχιασμά της, τον έκανε να καταλάβει πως κάπου κρύωνε-κύτταξε με φροντίδα ένα γύρω και είδε τον γυμνό της ώμο με τα ξέπλεκα μαλλιά·τον σκέπασε κι αυτόν μαλακά με τη γούνα του.
Μετά στράφηκε κλεφτά στα μάτια της·ήταν κλειστά, μα δεν κοιμόταν. Μέσα από τα βλέφαρα οι βολβοί χόρευαν, σαν νά’στελναν μηνύματα σε κώδικα.

Της τρίφτηκε μια τελευταία φορά και κύλησε στο πλάι της. Τη σκέπασε με τις υπόλοιπες γούνες κι αυτός ανακάθησε, όσο πιο μαλακά μπορούσε.
Δεν χωρούσε όρθιος εκεί μέσα έτσι κι αλλιώς. Σύρθηκε μέχρι την έξοδο και βγήκε σκυφτός από το παγόσπιτο.
Εκεί σηκώθηκε ολόρθος στα δυο του πόδια και τεντώθηκε.
Οσφράνθηκε τον αέρα·κανένας κίνδυνος.
Έκανε δυο ακόμα βήματα νωχελικά.
Το βλέμμα του ταξίδεψε και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και σταμάτησε σε ένα σημείο·εκεί που το χρώμα ήταν μαβί.
Άφησε έναν αναστεναγμό, έπεσε στα τέσσερα κι άρχισε αργά, με αυτά τα βαριά του βήματα να προχωρά προς τα ‘κει-

-με την παχιά λευκή του γούνα να δείχνει κίτρινη κάτω από τον ήλιο του μεσονυκτίου και μέσα στον απέραντο πάγο.