Το μονοπάτι

Σήμερα το μεσημέρι στο μονοπάτι για τη Χώρα, συνάντησα το δεκάχρονο εαυτό μου. Ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση-όπως όλοι οι παιδικοί εαυτοί.

Ήμουν βρεγμένος, χαμογελαστός και στο ένα χέρι κρατούσα μια εφημερίδα και κανά δυο περιοδικά. Το άλλο μου, παράσφιγγε τα ρέστα.

Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω πως με είχαν στείλει στη Χώρα για εφημερίδα και στην επιστροφή έριξα μια βουτιά στα Καμίνια.

Έσταζα ολόκληρος. Δεν είχα βέβαια πετσέτα, τι να την κάνω. Μαγιώ όμως είχα, δεν έβγαινε από πάνω μου. Γι’αυτό και όσο προχωρούσε το καλοκαίρι συγκαιγόμουν·φαινόταν στο περπάτημά μου-καλή ώρα. Μεγάλα κι ανοιχτά βήματα που λόγω και του κακοτράχαλου μονοπατιού γίνονταν ακόμα πιο απλωτά.

Ναι, περπατούσα στο απόκρημνο μονοπάτι, το “έξω”, το δύσκολο. Δεν ήταν για τουρίστες αυτό. Ήταν μονοπάτι στεριωμένο πάνω σε ιστορίες με μεθυσμένους καβαλάρηδες που έπεσαν στα γκρεμνά του κι άλλες με νεκροταφεία λεπρών παραχωμένα στις πλαγιές του.

Πφ, δεν ήταν παίξε-γέλασε μονοπάτι αυτό.

Πλησίαζα κι άλλο·άργησα το βήμα μου και με περίμενα. Αυτός είχα το κεφάλι κάτω και σιγομουρμούριζα.

Α,ναι·μίλαγα μόνος μου συχνά.

Πάνω που σταυρώσαμε, μου φωνάζω “πάω καλά για Μέσα;”

Κοντοστάθηκα ξαφνιασμένος.

“Εεε, ναι ναι αμέ, όλο ευθεία”, είπα κι ανοιγόκλεισα το χέρι με τα περιοδικά και την εφημερίδα.  Ήξερα πριν τα δω: ασκήσεις καλοκαιριού της τετάρτης δημοτικού (ψιλοϋποχρεωτικό), το “Αγόρι” (ανταμοιβή για το πρώτο) και Ελευθεροτυπία.

“Ευχαριστώ “, απαντώ και ως πιτσιρικάς έκανα να φύγω.

“Το ξέρεις πως το “φτιάξανε” το μονοπάτι ε; Το έκαναν καλντερίμι, έβαλαν και φώτα. “

Γύρισα να τον κοιτάξω.

Με κοίταζα κοκκαλωμένος. “Ψέμματα”, μου αντιγύρισα.

“Αλήθεια. Πριν λίγο καιρό. Από το γιοφύρι μέχρι το Κάστρο. “

Έσκυψα και κοίταξα εκεί που πατούσα. “Εδώ έχει ρίζες, αγκάθια και κοτρώνες.”, λέω δύσπιστα.

“Θα δεις”, του λέω, “θα δεις”. Κι έφυγα προς τη Χώρα να αγοράσω κανά κόμικ.