Γαῖα πυρί μιχθήτω

Το παρακάτω κείμενό μου θα έστεκε χωρίς εισαγωγή.
Θεωρώ όμως σημαντική λεπτομέρεια το ό,τι γράφτηκε κάπου στα 1993-94.
Δημοσιεύτηκε με τη μορφή επιστολής στη στήλη με τα γράμματα αναγνωστών τής τότε Ελευθεροτυπίας:

<<Είναι η Μητέρα μας κι εμείς το ξεχάσαμε·είμαστε τα πιο “εξελιγμένα” παιδιά της αλλά φτάσαμε να την προδώσουμε. Τη βιάζουμε απροκάλυπτα, αφανίζοντας ταυτόχρονα και τα υπόλοιπα πλάσματά της-αδέλφια μας, άψυχα και μη. Βροχή, βροχή, καταιγίδα-“θεομηνία”, καταστροφή, τίποτα να σταματήσει το νερό-το χώμα έγινε τσιμέντο, τα δέντρα “οικόπεδα προς αξιοποίηση”.

Είναι μήνυμα. Αυτή θα συνεχίσει την πορεία της στο Χρόνο έστω και χωρίς τα αλαζονικά παιδιά της·εμείς πότε θα το καταλάβουμε αυτό; Δεν είμαστε απαραίτητοι σ’αυτή την πορεία·

δεν είμαστε αναντικατάστατοι.

Ίσως ακούγομαι τρελλός,ρομαντικός “οικολόγος”. Όμως απλά είμαι άνθρωπος, που έχει μετανοιώσει για ό,τι έχει καταστρέψει σ’αυτόν τον τέλειο πλανήτη και θέλει ν’ αναλάβει τις ευθύνες του, ανησυχώντας για τα παιδιά του, τα εγγόνια του. Στα χέρια μας είναι ν’ αποδείξουμε ότι το πείραμα τού όντος με συνείδηση και ελευθερία επιλογών, δεν απέτυχε.

Η Γαία άρχισε να εκδικείται·προλαβαίνουμε; >>