Ένιωσε τις σταγόνες της βροχής να του δροσίζουν το πρόσωπο· πρώτα άνοιξε τα χείλια του και  άφησε με βουλιμία το νερό να ποτίσει τη γλώσσα του και τον λάρυγγά του. Τα μάτια του ήταν ακόμα κλειστά. Μόνο αφού φάνηκε να ξεδιψά, έκαναν τα βλέφαρά του μια ανεπαίσθητη κίνηση· ήταν πιο κοπιαστικό από ό,τι πίστευε.

Αν μπορούσε να καθρεφτιστεί στο ποτάμι που ακουγόταν παραδίπλα, θα έβλεπε πως ένα μίγμα από λάσπη και αίμα απλωμένο σε όλο του το μέτωπο, ήταν αυτό που εμπόδιζε τα βλέφαρά του να ανοίξουν ήσυχα και ανάλαφρα, όπως όταν ξυπνούσε στο χωριό του.

Όμως τώρα δεν βρισκόταν στο χωριό του. Αλλά πού βρισκόταν;

Προσπάθησε να θυμηθεί. Κύλισε το κεφάλι του ξέπνοα από τη μια κι ύστερα από την άλλη μεριά. Από πάνω του ένας θεόρατος ευκάλυπτος· και παντού αριστερά-δεξιά δέντρα, δέντρα αιωνόβια, βαθύ δάσος, σκιερό, ένα ξέφωτο πιο πέρα και ένας παφλασμός ποταμίσιος κάπου πιο μακρυά.

Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά στάθηκε αδύνατο·κάτι τον κρατούσε εγκλωβισμένο. Έφερε με όση δύναμη είχε το πηγούνι προς το στήθος του και είδε-

την ασπίδα του να τον σκεπάζει.

Ακούμπησε πάλι το κεφάλι στο μαλακό χώμα και-

θυμήθηκε.

Και αμέσως ξέχασε·δεν ήθελε να θυμηθεί άλλο.

Ήθελε μόνο να αφήσει αυτή τη θεόσταλτη βροχή να του ξεπλύνει τις πληγές, να του απαλύνει τους πόνους.

Έμεινε να κυττάζει τα φύλλα από πάνω του και μέσα από αυτά τα μαύρα σύννεφα και τον ουρανό. Στο βάθος φαινόταν ένα άνοιγμα·όπου νά’ναι θα περνούσε η μπόρα. Δεν είχε ξαναδεί τόσο βαριά σύννεφα, τόσο κοντά στη γη·έμεινε να τα χαζεύει·τις καμπύλες τους, τις αποχρώσεις τους, όλες γκρι, κάποιες του μαύρου και κάπου -κάπου λίγο λευκό-σαν ελπίδα.

Μάλλον χαμογέλασε. Του άρεσε αυτό το παιχνίδι-πόσος καιρός είχε περάσει από τότε που χάζεψε τελευταία φορά τα σύννεφα;

Άφησε τα μάτια του να πλανηθούν.

Δεν το καταλάβαινε το δίλημμα, ποτέ του δεν το είχε καταλάβει, γιατί έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στα δυό; Τι σημαίνει δηλαδή “με την ή πάνω της”;

Αυτός είχε πάρει ήδη την απόφασή του·προστατευμένος, μέσα σ’αυτή τη ζεστασιά, πάνω στο νοτισμένο χώμα, αναπνέοντας την ανάσα τού ευκάλυπτου:

Θα έμενε εδώ-

 Ὑπό τᾶς.

Από κάτω της.

 

6 Replies to “Ὑπό τᾶς

    • σε ευχαριστώ πάρα πολύ αγαπημένε συνοδοιπόρε. Κι εγώ ενθουσιάστηκα που ξανάγραψες μετά από καιρό. Και τα είπες όλα.

  1. Η γραφή πού εμπεριέχει πόνο αλλά και πόθο για την ύπαρξη. Προαιώνια η πάλη το δράμα του κάθε ανθρώπου όταν έρχεται αντιμέτωπος με το τραγικό.

Άφησε ένα σχόλιο