η Φυστικιά

Το μεσημέρι με πήρε ο ύπνος κάτω από μια ροδιά.

Τώρα που το σκέφτομαι όμως, σ’αυτή τη γειτονιά υπάρχουν μόνο νερατζιές.

Άρα αποκοιμήθηκα κάτω από μία νερατζιά-

“φυστικιά ήταν”, με διόρθωσε ο Νίκος.

Ω,

δεν έχω ξαναδεί φυστικιά.

Ούτε ροδιά βέβαια.

Τίποτα δεν έχω δει.

Μόνο κάτι πεύκα, κάτι συκιές και κανά έλατο.

Και πλατάνια με μουριές-καστανιές είναι αυτά;

Α ναι, καστανιές.

Και μια αμυγδαλιά θυμάμαι.

Κοιτάζω ψηλά τους τελευταίους μήνες. Όλο ψηλά κοιτάζω.

Περπατώ και απότομα σταματώ. Ρίχνω το κεφάλι πίσω-

-χαζεύω δέντρα.

Και με κοιτάζουν περίεργα οι περαστικοί.

Και μετά κάνω μια έτσι και ξαπλώνω κάτω από το δέντρο για να με πάρει ο ύπνος-δεν μπορώ πουθενά αλλού να κοιμηθώ.

Κάθε φυλλωσιά κι άλλο θρόισμα.

Κάθε φυλλωσιά κι άλλος ύπνος.