Όταν ήμασταν μικροί στα Πατήσια, εκεί στην πλατεία του αγίου Νικολάου που την γέμιζαν οι φωνές και τα ποδήλατά μας, διάβαινε συχνά ένας γέρος·γέρο τουλάχιστον τονέ θυμούμαι γω. Και θεόρατο. Είχε μακριά μαλλιά και μούσια σαν τους αγίους που μας λέγανε στο κατηχητικό κι ήταν ντυμένος πάντα με ένα σακάκι τριμμένο κι ένα παντελόνι ασορτί-χειμώνα-καλοκαίρι. […]
Θέλω να βγω έξω, να σκάψω μια γούβα με τα χέρια μου στο χιόνι κι εκεί να κουλουριαστώ ολόγυμνος·να με γλυκάνει ο ύπνος, τα βλέφαρα βαριά να τρεμοπαίζουν μόνο σαν ονειρεύομαι. Κι εκεί να με βρούνε άθικτο δύο και βάλε χιλιάδες χρόνια μετά και να σπούνε το κεφάλι τους να καταλάβουν ποιας θυσίας σφάγιο υπήρξα· […]
Σήμερα βγήκε ένας ήλιος·ασθενικός αλλά ζεστός. Κι έτσι όπως τον έβλεπε καθισμένος στο μπαλκόνι του, τυλιγμένος στην μάλλινη κουβέρτα, ένιωσε μια λαχτάρα να τρέξει σε ένα λιβάδι. Αλλά λιβάδια δεν υπήρχαν κοντά-δεν ήξερε αν υπήρχαν καν πια-αλλά αυτό που ήταν σίγουρο ήταν πως απαγορευόταν να τρέξει έξω χωρίς λόγο·ήταν σε κατ’οίκον περιορισμό. Όπως όλοι. Μήπως […]
Θα ήθελα να πετούσα μια νύχτα σαν κι αυτή, μεταφέροντας στο μονοκινητήριό μου το ταχυδρομείο από την Παταγονία στο Μπουένος Άυρες και μπροστά στην καταιγίδα να ένιωθα το χέρι τού ασυρματιστή από το πίσω κουβούκλιο, να ακουμπά όλο εμπιστοσύνη τον ώμο μου.
Τον κοίταζα εμβρόντητος από το απέναντι μπαλκόνι·είχε βγει χάραμα να ποτίσει τα λιγοστά του λουλούδια, Δεκέμβρη μήνα, θεόγυμνος. Δεν φάνηκε να ενοχλείται, ούτε από το κρύο, ούτε από τη δημόσια θέα·δεν σήκωσε ούτε για μια στιγμή το βλέμμα του από τις γλάστρες. Έκανε ό,τι είχε να κάνει κι εξαφανίστηκε μέσα στο διαμέρισμα. Σε λίγο άκουσα […]