Πυξίδα

Από το μπαλκόνι μου βλέπω τις κορυφές του Κιλιμάντζαρο να ανατέλλουν κάτασπρες και παγωμένες. Μαζί και τις πλαγιές του τις αφιλόξενες και τους πρόποδες τούς καταπράσινους, εκεί που αργοκυλάει ο ποταμός ο Νέστος, φαρδύς και απέραντος, ανάμεσα από κουφάρια αγαλμάτων- κίτρινα και θειώδη από τις στάχτες της Αίτνας, όλα με βλέμματα άδεια.

Ακούω μέχρις εδώ τα χλιμιντρίσματα από τα δυτικά, από τις στέππες της Μογγολίας που τις καλπάζουν άλογα μικρόσωμα με χαίτες να ανεμίζουν-το χαλινάρι σου για να φτάσεις πετώντας μέχρι τη Γρανάδα-εκεί όπου ο πύργος του Γαλατά στέκεται ακόμα ολόρθος με τις πέτρες του άθικτες, κρυμμένος μέσα στις πανύψηλες σημύδες των Ουραλίων.

Βλέπω τις χίλιες και μία λίμνες της Φινλανδίας, με τις ρυτίδες του βοριά να πλαγιάζουν τα πανιά μέχρι να διασχίσουν ολάκερο Ατλαντικό ωκεανό ωσότου βρούνε απάγγιο στο δέλτα του Νείλου-ευτυχώς δεν είναι η εποχή των μουσώνων, φτάνει το μάτι μέχρι τα ιερά άσραμ κι ο ήχος από τα γκογκ αντιλαλεί απέναντι, στο βράχο από όπου κρέμεται το μοναστήρι της Αγίας Άννας. Ανακατεύεται όμως με τη γλώσσα των σφυριγμάτων που τη μιλούν τα βράχια της Ηπείρου και φτάνει συγκεχυμένος ως τ’αυτιά μου.

Προς νότο με τυφλώνουν οι κατάλευκοι παγετώνες της Γροιλανδίας που αντανακλούν τον ήλιο σαν καθρέφτες κι έχουν τις ράχες τους γεμάτες κάκτους καχεκτικούς και αφάνες που τις κυλά ο σιμούν πάνω στις ξεχασμένες ράγες της ερήμου του Γιάμπο και στο τέλος τις ρίχνει σιωπηλά μες στα φαράγγια, να κατηφορίσουν τις έρημες λεωφόρους με τα αμπαρωμένα σπίτια.

Ό,τι θέλω βλέπω από το μπαλκόνι μου.