Χθες

Τη νύχτα άλλαξε ο άνεμος. Το ένιωσα στον ύπνο μου, με το μαξιλάρι μούσκεμα από τον ιδρώτα και κάτι να με σπρώχνει να πάω να δω τι γίνεται και μέσα· τι είναι αυτός ο θόρυβος, να ελέγξω πλώρα πρύμα αν είναι κάτι, αν έχουμε ξεσύρει, ή αν είναι κάποιος-

-που έχω το σουγιά μου;

Αλλά τα βλέφαρα βαριά σαν μολύβι, ανοίγουν χαραμάδες και ξανακλείνουν μα ο θόρυβος εκεί, μήπως από το αμπάρι;  

Παλεύω ξανά να κρατήσω τα μάτια ανοιχτά, αδύνατον.  

Κι ο κίνδυνος ολόγυρα. Όμως κάπου κάπως το χέρι μου βρίσκει το σουγιά, τον σφίγγει στη γροθιά, ησυχάζω, όλα καλά, δεν φοβάμαι πια και η κουρτίνα δίνει μια και φουσκώνει και φτάνει μέχρι την άκρη του κρεβατιού κι όρτσαρε ολόκληρο δωμάτιο, ολάκερο διαμέρισμα.

Γιατί τη νύχτα άλλαξε ο άνεμος.