Ήταν 12 καταμεσήμερο και η σφουγγαρίστρα μου πήδηξε στο κενό-από τον πέμπτο.
Όλοι στη γειτονιά έμειναν εμβρόντητοι. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί γιατί, όλοι μιλούσαν για τον απορροφητικό χαρακτήρα της και το αστραποβόλο σχεδόν φωσφοριζέ κίτρινο χρώμα της.
Εγώ όμως ήξερα.
Είχε πάρει το αυτί μου κάτι ψιλοκουβέντες της στο σπίτι, κάτι μασημένα μου σου του και μόκο μόλις με έβλεπε να πλησιάζω με το κοντάρι.
Είχε κουραστεί. Αλλιώς είχε συνηθίσει μέχρι τώρα. Ούσα εδώ και δύο χρόνια η Σφούγγα του μπαλκονιού, έπιανε δουλειά αραιά, άντε δυο φορές το μήνα ένδον. Τώρα, εδώ και κάτι μήνες έπαιζε μία-μία, να μη σου πω και κάτι μαζεμένες καθημερινές βάρδιες.
Είχε παπαριάσει στο βούτα-βούτα δεν άντεχε άλλο.
Κι έπραξε το απονενοημένο.
Πρέπει να το σχεδίαζε από μέρες κι έψαχνε απλά την ευκαιρία. Και όταν πήγα να την απλώσω στη κουπαστή του μπαλκονιού-μετά το δεύτερο πρωινό σφουγγάρισμα-άρπαξε την ευκαιρία-
έδωσε μια και γλύστρησε.
Αντί του οδοστρώματος βέβαια, προσγειώθηκε φαρδιά-πλατιά πάνω στην ελιά του κήπου.
Όταν έτρεξα ανήσυχος κάτω δεν την είδα αμέσως. Έκανα έτσι με τον μακρύ γάντζο και τίναξα τα κλαδιά του γέρικου δέντρου.
Πλιτς μια σταγόνα στο κεφάλι, πλιτς και μια δεύτερη.
Στάζουσα ή κλαίουσα;
«Ουδείς δύναται να γνωρίζει», θα έγραφαν οι εφημερίδες την επόμενη μέρα.
Ήταν πάντως σώα και αβλαβής.
Την έριξα στο χώμα, την μάζεψα, την τίναξα και μετά από λίγο βρέθηκε να λιάζεται στην κουπαστή του μπαλκονιού δίπλα στην συγκρατούμενή της- την πορτοκαλί σφουγγαρίστρα.
Θα ορκιζόμουν πως καθώς γύρισα την πλάτη μου να φύγω, άκουσα ένα καταχθόνιο γέλιο κι ένα μουρμουρητό:
«Στό’πα. Από δω πέρα μόνο μέσα σε μια σακούλα σκουπιδιών θα φύγεις.»
Το ίδιο έκανε και η καφετιέρα μου.
Άσε ρε τη σούταρες…
Αλήθεια.
Από την πολλή καφείνη σάλταρε.