Ο πατέρας έφυγε. Θέλω να πω: είναι στην πρώτη γραμμή. Στέκεται και περιμένει. Ή μάλλον δεν κάθεται ποτέ. Όλο νέες εισαγωγές στο νοσοκομείο κι εκείνος πρέπει ν’ αποφασίσει. Ήρεμα, ψύχραιμα. Να μην πανικοβάλλεται μες στον πανικό.
Όταν γυρίσει στο σπίτι, όχι πολλές αγκαλιές.
Πώς είναι ένας ήρωας ο πατέρας όταν όλοι τον αποφεύγουν; Δεν τον πλησιάζουν.
Κι ο δικός μου ο πατέρας έφυγε, αλλά τότε ήξερα πως δε θα ξαναγυρίσει. Τι είναι αυτό που συνδέει τη σκιά του πατέρα με την ευθύνη; Την ευθύνη μιας χώρας, μιας κοινότητας, ενός πληθυσμού.
Κι εγώ έχω μείνει χωρίς αγκαλιές.
*κείμενο Μαριγώ Αλεξοπούλου