Όταν μου στέρησαν το Έξω και μου απέμεινε το Μέσα βρέθηκα σε ένα κτήμα τη στιγμή που όλα άνθιζαν.
Λίγο από ενοχή, λίγο από ενθουσιασμό και λίγο από αγάπη θέλησα κάθε μέρα να μοιραστώ αυτό που έβλεπα. Ένας μαγικός παλιός macro φακός του κ.Τζώρτζη, ένα τασάκι που έσπασε και έγινε βάση για τα φωτάκια, φέτες από μάρμαρα που ρύθμιζα το ύψος και δύο μανταλάκια για να αιχμαλωτίζω τα λουλούδια. Αυτά είχα και με αυτά πορεύτηκα.
Στην αρχή ήταν το χρώμα και το σχήμα.
Τα πιο εντυπωσιακά ελκύουν πάντα τους αδαείς και τους απαίδευτους.
Παρασύρθηκα. Ανεξάντλητη η φύση. Τρεις ημέρες κυριαρχούσαν τα κίτρινα, μετά τα πορτοκαλί, τα κόκκινα, τα λιλά όλα στο χρόνο τους όλα με το χρόνο τους.
Συνεπαρμένος, προσπαθούσα να ακολουθήσω τον ξέφρενο ρυθμό της.
Φυσικά και δεν προλάβαινα.
Με τον καιρό το βλέμμα έπαψε να το ελκύει το φανερό και άρχισα να αναζητώ τα αφανέρωτα.
Εκεί κατάλαβα ότι ούτε τη τέχνη της φωτογραφίας κατέχω ούτε και του φωτισμού.
Ξεκίνησα λοιπόν να σκύβω, να γονατίζω, να αναζητώ αυτό που πριν πατούσα δίχως γνώση. Τότε όλα έγιναν μαγικά. Σε αυτά τα μικρά, τα ταπεινά που έγιναν μεγάλα μέσα από το βλέμμα. Αρέσει στη φύση να κρύβεται και δίκιο έχει.
Με τον καιρό όμως τα όπλα μου έσπαγαν. Στην αρχή το έξυπνο τηλέφωνο που έγινε χαζό για πάντα και έχασα το remote control, μετά το μοναδικό μου τρίποδο και τέλος εγώ που στρέβλωσα από το σκύψιμο και πάγωσα. Ακινητοποιημένος έμεινα για 24 ώρες στο κρεβάτι.
Θεία Δίκη? Θείο Τέλος, όπως θα έλεγε και ο φίλος Κυριάκος, αφού μου απέμεινε το βλέμμα.
*το κείμενο ανήκει στον Νύσο Βασιλόπουλο
Ο macro φακός είναι θρησκεία.Για να τον γνωρίσεις πρέπει να κάνεις τεμενά.
Ο κόσμος που αποκαλύπτεται τότε είναι σαν αναγέννηση.
Έτσι. Σαν να παίζεις νέυ. Αν δεν υποκλιθείς, ήχος δεν βγαίνει.