το π

Σήμερα το πρωΐ έπεσα από το παρελθόν.

Γλύστρησα και έπεσα, κάνοντας γδούπο γερό. Δεν το κατάλαβα πώς και τι, άπλωσα το πόδι να πατήσω στη σκάλα και τσουπ!

βρέθηκα στο κενό.

Δεν μου έχει ξανασυμβεί. Είμαι πάντα πολύ προσεκτικός όταν ανεβαίνω στο παρελθόν και σημειωτέον, το κάνω πολλά χρόνια-

-είτε για να κατεβάσω πράγματα στο παρόν, είτε για να καταχωνιάσω κι άλλα στο παρελθόν. Μερικές φορές μ’αρέσει απλά να ανεβαίνω για να ψαχουλέψω-

–δεν φαντάζεστε τι ανακαλύπτει κανείς σκαλίζοντάς το. Σηκώνεται βέβαια πολλή σκόνη και γίνεσαι χάλια αλλά κάπως, όταν κατεβαίνεις ξανά στο παρόν είσαι λίγο διαφορετικός- ανακουφισμένος να πω; Έτοιμος πάντως για το μέλλον. Γιατί εκεί πάνω, ανάμεσα σε κούτες, κουτάκια, βαλίτσες σακ-βουαγιάζ, τσάντες, ναφθαλίνες και αυτή τη-

-σιωπή,

αντιλαμβάνεσαι τι χρειάζεται να κρατήσεις και τι να πετάξεις-

Μπούρδες.

Εγώ ακόμα το παλεύω, φυλάω τα πάντα, θέλω ανά πάσα στιγμή να έχω πρόσβαση στο παρελθόν αλλά εντάξει έχω κάνει πρόοδο.

Και τώρα ειδικά που πρέπει να επιτρέψω σε ένα καινούριο άνθρωπο να μοιραστεί το παρόν μου, ουου, χρειάζεται να φανώ γενναίος.

Οπότε ανέβηκα στη σκάλα, το άνοιξα , το ατένισα, είδα πως είχε άπλετο χώρο, μετά στράφηκα από το κεφαλόσκαλο και κοίταξα το παρόν γεμάτο παλιατζούρα και το πήρα απόφαση.

Η μάχη τού να στοιβάξω ό,τι αχρείαστο εκεί πάνω κράτησε τρεις βδομάδες με τέτοια ένταση που αναπόφευκτα γκρεμοτσακίστηκα.

Γιατί στο τέλος τίγκαρε, δεν είχε άλλο χώρο.

Κι εκεί κατάλαβα πως είχε έρθει η ώρα να απευθυνθώ στο αδελφάκι μου, να μοιραστούμε πράγματα από το παρελθόν-

-μπας και αναπνεύσουμε λίγο.