Όλα μου τα καλά φτιάχτηκαν απ’ όλα μου τα λάθη. Είναι το βουνό μου.
Ζω παρέα τους. Εγώ είμαι Όπως επιλέξω να πατήσω πάνω τους, ν’ απορροφήσω ή όχι τη γνώση τους στη σπονδυλική μου στήλη.
Κι αν έχω αποφασίσει να μην τα ξανακάνω είναι ακριβώς επειδή τα έκανα.
Και τόσος κόπος να φτιάξεις κάτι που μετά θα χαλάσει.
Τόση ζωή, για τόσο θάνατο.
Τόσος κόπος, τόση προσπάθεια για να πατήσεις πάνω τους, να ανέβεις στην κορυφή και μετά να αρχίσεις να κατεβαίνεις και οι άνθρωποι να απομακρύνονται παίρνοντας ένα κομμάτι ο καθένας, μέχρι που να μην υπάρχει πια το βουνό μου.
Άραγε όταν πάτησα στα βουνά των άλλων πήρα τίποτα στο δικό μου το βουνό; Γιατί έτσι ίσως να είχε μία αξία παραπάνω, αν είχα πάρει κάτι στις πατούσες μου ή αν είχα πατήσει το βουνό μου έτσι ώστε να φτάσει κοντά στο δικό σου.
Έτσι δεν θα φωνάζαμε από τις κορυφές μας ο καθένας, παρά θα πηγαίναμε πέρα δώθε μέχρι που να φτιάξουμε κοιλάδα.
Και ίσως εκεί ξαπλώναμε για να προστατευτούμε από τους αέρηδες στις κορυφές. Και οι κορυφές θα είχαν χαμηλώσει αφού ο πηλός τους θα είχε απλωθεί στη κοιλάδα. Και ας μ’ αρέσει ο αέρας στις κορυφές. Κι εκεί θά’ ταν σαν νά’ μαστε ανάμεσα σε στήθη-εκεί στο θώρακα.
Εκεί που βαθιά μέσα του υπάρχει η καρδιά μας. Μια καρδιά. Και για δύο.
Κι εκεί θα τρώγαμε ο ένας τα κομμάτια του άλλου μέχρι που να φάμε και τη καρδιά και να μάθουμε να πατάμε στα βουνά μας με αγάπη.
Γιατί, βλέπεις, όλα μας τα καλά φτιάχνονται απ’ όλα μας τα λάθη.
*το κείμενο γράφτηκε και ακούστηκε από την Ανδρονίκη Μαραθάκη στην ομότιτλη περφόρμανς Mount στον χώρο ΦΙΑΤ.
φωτο: kostisk
