Ουσάκ για έναν Πενθέα

ήχος

Δεν ήξερες μέχρι τα τώρα πως ο Χάροντας μπορεί να σε λιγώσει.

Άλλες ιστορίες είχες ακούσει γι’αυτόν. Δεν ήξερες πως μπορεί να σε ζαλίσει, να σε μεθύσει, να σε σηκώσει ψηλά στα δυο του χέρια και να σε ρίξει μέσα στον μούστο που παφλάζει.

Κι εσύ την ώρα που εβούλιαζες, ανήμπορος- όχι να σηκωθείς μα να διαλέξεις:

ζωή με μόχθο ή θάνατο γλυκόπιοτο.

Και τι να ονειρεύτηκες μωρέ στην παραζάλη;

Άραγε αυτά που λέγανε οι παλιοί; Πως δεν αφήνανε τα θηλυκά κοντά στα πατητήρια, γιατί παραφρονούσανε λέει τα σερνικά, με τα τσακισμένα τα τσαμπιά να τους χαδολογούν τις πατούσες και τις ρώγες της σουλτανίνας μισάνοιχτες σαν αφιονισμένα μουνόχειλα να τους γλείφουν τα δάχτυλα και τα χύματά τους να λούζουν ως και τις γάμπες των παραδομένων;

Και τ’αντράκια να θαρρούν πως τους πλένουν τα αποκαμωμένα πόδια μακρυμαλλούσες-άκουσον άκουσον-και δώστου τα μάτια τους να γυαλοκοπούν το ξάναμμα.

Α μωρέ δύσμοιρε, δεν κάτεχες.

Ή μήπως τα θυμήθηκες όλα τούτα στα στερνά κι άφηες τα χείλια σου-τα μέχρι τώρα σκυθρωπά- να πονηρέψουν-να έτσι- και παράδωσες το κορμί σου να το πιουν ολόκληρο οι Μαινάδες.

Κι άψυχο το τρυγημένο σου, το αλείψανε με τον μούστο και το απιθώσανε στη βάρκα. Και τούτη τη σπρώξανε με τη σειρά της να πλεύσει ήσυχα το ποτάμι για πίσω στην Πατρίδα.