“Κι όμως, κι όμως! Νύχτα πολική, είσαι σα θηλυκό, σαν ένα χαριτωμένο, θαυμάσιο θηλυκό! Έχεις τα ευγενικά και καθάρια χαρακτηριστικά της αρχαίας ομορφιάς αλλά μαζί και την ψυχρότητα του μαρμάρου. Πάνω στο ψηλό και λείο σαν τον διάφανο αιθέρα μέτωπό σου, δεν υπάρχει ίχνος συμπάθειας για τα μικρά τα πάθη του περιφρονημένου γένους των ανθρώπων· ίχνος αισθήματος στα χλωμά σου μάγουλα.
Πόσο με έχει εξουθενώσει η ψυχρή ομορφιά σου.
Θέλω να ξαναρχίσω να ζω. Άσε με να γυρίσω στο σπίτι, νικητής ή ζητιάνος, το ίδιο μού είναι. Μόνο άσε με να γυρίσω στο σπίτι, για να ξαναβρώ τη ζωή.
Εδώ, περνούνε τα χρόνια, και τι φέρνουν; Μόνο σκόνη, ξερή σκόνη, που την παίρνει το πρώτο φύσημα του ανέμου·και στη θέση της κάθεται καινούρια σκόνη που θα την πάρει κι αυτή μακριά καινούριος άνεμος.
Αλήθεια. Γιατί κάνει ο άνθρωπος τόσα πολλά σπρωγμένος από την Αλήθεια.
Η ζωή είναι πολλά περισσότερα από την Αλήθεια και ζούμε μόνο μία φορά.”
(“Μες την Νύχτα και τον Πάγο” του νορβηγού πολικού εξερευνητή Φρίντγιοφ Νάνσεν.
Από το ημερολόγιο αποστολής στον Αρκτικό κύκλο 1893-96.
Απόδοση από τα γερμανικά Κ.Κ)
Τι σπάνιος ρομαντισμός!