“Εικονοπλασίες (ή εσωτερικές αισθήσεις)”

Του Πέτρου. Μια χειρόγραφη συλλογή από εννέα ποιήματα, την οποία μου παρέδωσε να την κοιτάξω κάπου στις αρχές-μέσα της δεκαετίας του ’90. Κι εγώ παράκουσα και νόμιζα “να την φυλάξω”. 

Και το έκανα για εικοσιπέντε χρόνια πάνω-κάτω.

Και τώρα την ανασύρω, σαν παρηγοριά από έναν φίλο που δεν έζησε να δει όσα θα τον δυστυχούσαν.

Και την παραθέτω, χωρίς καμία διόρθωση, καμία επέμβαση, καμία επεξήγηση:

 

 

 

ΝΥΧΤΑ

Νύχτα φωτεινή κ καθάρια·
μέρα θαμπή κ θολή
που θάβεις τους ανθρώπους σου
στη βιασύνη
Άγχος, αγωνίες κενές και κάλπικες
Όνειρα που λιώνουν κ χάνονται
Φιλοδοξίες με ημερομηνία λήξης, σ’άλλη ζωή.
στο χθες
Κενοτόπια

Νύχτα ατελείωτη
Εξαγνίζεις τα παιδιά σου
Στο ποτό, στη ζάλη
στον έρωτα
Θύμισε τους τη ζωή
Θύμισε τους την ουσία, το νόημα
Ξαναγέννησε τους στο σκοτάδι
Όπως τότε, στην αρχή
Πρώτα ήταν σκοτάδι, νύχτα
Μετά φως
κι αυτό, πια,ψεύτικο

Γυρίζω πίσω
Στο σκοτάδι
Να θυμηθώ
Να ζήσω
Να αισθανθώ
Να νοιώσω
Αισθήσεις μου ξεχασμένες, αισθανθείτε,
συναισθανθείτε

 Μετά θα σας πω
-Αν βγω ποτέ-
ίσως μείνω εκεί
ίσως με κρατήσουν εκεί οι σειρήνες μου
Θα σας πω

Θα δοκιμάσω
Για να μάθω

Καλημέρα, νύχτα
Καλωσόρισες σκοτάδι…

 

 

Εκεί…στη γωνιά

Ένα χέρι που τρέμει
κορμί συρρικνωμένο, ζαρωμένο,
γέρικo
Όψη λαμπερά ατημέλητη, μελαγχολική
βασανισμένη αυθεντική?

Προσπέρασα

Την επόμενη μέρα
ίδια σκηνή
ίδια μορφή

Θέατρο της ζωής δυσκίνητο

Ξαναπροσπέρασα

Μισώ τα… πόδια μου

  Άσχετοι

Ένας τύπος φοράει το μπουφάν του
Ένας άλλος πείνασε
Κοιτάει λάγνα το σπιτικό του σάντουιτς
Ένας τρίτος λίγο παραπέρα, ξύνει το κεφάλι του
ζητιανεύοντας λίγες ιδέες

Ξένοι σ’ένα δωμάτιο
Xιλιάδες ιδέες μέσα σ’ένα κλουβί
Μυστικές
Ανείπωτες
Ας ανέβει κάποιος στην ντουλάπα
να μας πει τι βλέπει…

Περαστικοί είμαστε
Συνέχεια
Από παντού
Πάντα
Μέχρι να …βαρεθούμε
ή
Να μας διώξουνε

Σταθείτε κ κοιτάξτε
Γύρω σας
Μέσα σας
Φρένο ή Γκάζι
Kάν’τε κάτι

Χανόμαστε
Έτσι…άσχετοι
Αποξενωμένοι
Απορροφημένοι
Μέσα στο πολύβουο, πολυάσχολο
πολυάστοχο κ μοναχικό κόσμο μας

Κάθε μέρα ο κόσμος χειροτερεύει
κ ο προσωπικός μας μικραίνει

Τι είπατε?

 

 

Είμαι εδώ…

        Είμαι εδώ…
Με βλέπεις?
Δεν θες να με γνωρίσεις?
Δεν το αξίζω?

        Όμως με ακούς
θα με ακούς πάντα
Όσο είμαι εδώ
Έτσι θα ξέρεις ότι είμαι εδώ

        Δεν θέλω πια να με πλησιάσεις
Μόνο να με ακούς
Αυτός ο ήχος είμαι εγώ
Υπάρχω
Κοίταξε με

        Τα κλειδιά (της ψυχής μου)
Μόνο αυτά έχω.
Άκουσε τα.

 

Ζητάω πολλά?

Πυγολαμπίδες εύθραυστης ζωής
Αχνό φως
Φτερουγίσματα ψυχής
Λοξές ματιές χαράς

Σας περιμένω

Ρούχα ζεστά
Χρώματα γήϊνα
Αγκαλιά
Το πρώτο χάδι

Γέννηση

 

(άτιτλο)

                                   Κινητές κραυγές απελπισίας
Φανταχτερά παλάτια πλανόδιας
μοναξιάς

Στην πνοή του ανέμου
θεός τσαλακωμένος
Στην πλάνη του ανθρώπου
φονιάς

Που μας πάνε?

Ακολουθώντας σημεία του ανθρώπου
το βάθος το θαμπό
Κοιτώντας ψηλά
τυφλώνει το φως το ακατανόητο
Επιστροφή στο δρόμο της φωτιάς και
της καρδιάς
Έτσι κι αλλιώς θα μάθεις

Και τότε στο σφύριγμα σου
τα λόγια του ήλιου
το τραγούδι της ζωής

…το ξύπνημα

 

(άτιτλο)

Ένας κόσμος κάτω
απ’ το πετσί του κόσμου μας
Γιατί?
Πώς αναπνέει?

Λανθάνουσα μέθη
εξαγοράσιμης ευτυχίας
…παρακαλώ τοις μετρητοίς
…σε…ψυχές
και…ζωές

Καλημερονύχτα μου

Ύπνε πρωινέ
ξεζάλισε τους
Ήλιε πρώτε
κατέβασε τις μάσκες
-από σατέν, χρυσό ή στρας-

Δειξ’τους…

 

(άτιτλο)

      Φώτα ρηχά
Χαμόγελα χάρτινα
Δόντια μυτερά άπληστης καλωσύνης

Παραχάραξη ζωής
από κάλπικους πλαστογράφους

-Αυθεντικός?
-Πάρ’τε τον…

 

  (άτιτλο)

Μάτια γυάλινα, τετράγωνα
Γλύκα άψυχη
Χαμόγελο μαύρο

Η πρόσκληση                                 

Η επαφή…ψυχρή
Το χάδι γδέρνει τ’όνειρο
και…ξυπνάω

Η αλήθεια
Φεύγω!